De Huttenkuttenvreugde

Vrijdag 8 februari. De dag waar ik al enige tijd naar uitkeek. Enkele uurtjes werken voordat ik op weg kan naar mijn bestemming. Gisteren had ik mijn koffer al rustig ingepakt en gedropt bij vrouwtje. Dat scheelt; vandaag draag ik slechts mijn rugtas bij me waar de  laatste zooi in zit. Zo ben ik compleet, terwijl mijn vader me een lift geeft naar vrouwtje. Daar kan ik gelijk aan tafel aanschuiven, waar een vlugge McSessie plaatsvindt. Manon, Joyce en Niels vormen een fijn gezelschap. Klaar voor een nieuw avontuur: Centerparcs!

Zo gezegd, zo gedaan. Ja natuurlijk, behalve het feit dat we een reis naar Drenthe -afgerond 210 km- moeten afleggen. Gelukkig verloopt het vrij soepel, zo om 19:30 uur. De wegpiraten díe er te spotten zijn, blijven niet kleven en het avondverkeer is vrij tam. Niels' auto, die qua geluid verdacht veel weg heeft van een vliegtuig, rijdt lekker door en zit vooral comfortabel. Met een flesje AA en een volle maag houd ik het wel vol. Een tussenstop bij een Shell duidt me op een oude verslaving: Mentos Drop. Twee rollen gaan mee. Ergens voor 23:00 uur komen we aan bij ons ruime huisje, dat zich vlakbij de receptie bevindt. Peter, Anita, Ronnie en Virginia hebben al enkele uurtjes in het verblijf doorgebracht. Het ouderlijk toezicht kan ons dus al een rondleiding geven; de kamers zijn prachtig en eigenlijk ideaal voor iedereen. Twee badkamers, een ruime eettafel, voldoende kastjes, leuk uitzicht op een vijver en een flinke bank om op neer te ploffen. Met die gegevens en dat gezelschap begreep ik dat dit een leuke vakantie (lang weekend) zou worden.

Zo, nu is het dan tijd om uit te pakken. Kleren gaan keurig op de planken en de sneakers worden gestald. Enigszins vermoeid was iedereen wel. 'Lekker op je gemak', zo is de sfeer wel te noemen. Dat is de perfecte basis voor een vakantiegevoel, wat ik eigenlijk al (veel te) lang heb gemist. De zaterdag word ik wakker naast m'n lieve vrouwtje. Haar fijne ochtendglimlach doet me goed bij het opstaan, wat vooralsnog blijft bij ogen wrijven en een beetje rond sloffen. Al snel is het gezelschap compleet en schuiven we allemaal aan tafel. Een heerlijk ontbijt met verse broodjes, croissantjes en ei biedt energie voor iedereen. Mensen die me kennen weten dat ik geen ei eet, dus die wil ik bij deze ook geruststellen; ik heb het niet gegeten. Daarna lopen we gezamelijk een rondje over het plaza. Bij de draaideur treffen we een vrouw die een kind meesleurt aan het armpje. "DAAR LET JE TOCH OP, DAT ZIE JE TOCH! GOD-VER-DOMME!" Juist, er is natuurlijk weinig andere waanzin om je druk over te maken. Mens, chill. 

Rustig komen we weer thuis aan. Hoewel je zou verwachten dat hier een drukke planning los zou barsten, duiken er een paar terug hun bed in. Daar heb ik weinig motivatie voor; ik kijk rustig Skyfall af (eerder faalde ik daarin). Rond etenstijd komt iedereen toch wel de woonkamer binnenlopen, waarna we uit eten gaan bij een leuk tentje op het plaza áchter de receptie. Saté stelt natuurlijk nooit teleur. Zo lopen we nog wat rond over het terrein, waar we stuiten op een verlengstuk van het plaza. Daar vindt een 'theatershow' plaats, wat een leuke uitvoering kent. Kleine kinderen lijken het ook naar hun zin te hebben. Voor ieder wat wils; ik kan met vrouwtje vol zweet en spanning airhockeyen. Een drankje ter afsluiting voordat we huiswaarts gaan. "Welterusten!"

De volgende dag is er ruimte voor nog zo'n heerlijk ontbijt inclusief verse broodjes, croissantjes en ei. Ook vandaag sla ik dat eitje over, laat dat duidelijk zijn. De klok geeft 13:15 aan, dus we lopen naar het plaza. Keurig op 13:30 trekken we onze bowlingschoenen aan. Altijd comfy met de lucht van andermans zweetpoten. Bij mij is dat hele bowling gebeuren afhankelijk van het moment. De ene keer ligt het me als een madderfakker, de andere keer The Force I lose (Yoda voice). Vandaag gaat het om dat tweede. Er worden geen strikes of squares gegooid. Wel slingerballen. De score laat ik achterwege. Trots drink ik mijn XL bierie op voordat we verder lopen. Op het plaza belanden we bij een compact terras, waar Peter wijs een tafeltje bij schuift. We brengen hier het komende anderhalf uur door. Mijn smoothie was niet verkeerd ook, ow shh. Goed... Nog een blik werpen naar de verscheidene winkeltjes die er te vinden zijn voordat we wederom huiswaarts keren. Daar genieten we geheel traditioneel van broodjes knakworst, gevolgd door tomaten- en erwtensoep. Dat kunnen Ronnie en Virginia goed gebruiken; zij beginnen hier al hun terugreis (er moet natuurlijk ook weer gewerkt worden). Het emotionele afscheid vindt veel te snel plaats en zo missen we een belangrijk gezelschap. Is niet niks ook, om die gekke afstand af te leggen terwijl het buiten al donker is. Enfin, wij gaan nog even door. Peter en Anita wensen ons vooral veel plezier als wij ons 's avonds klaarmaken om te gaan zwemmen. Naar binnen en omkleden! Al onze spullen worden handig in een kluisje gepropt en langs wat rennende kinderen vinden we dan onze weg naar het zwembad. Best ruim en zo. Glijbaantje, wildwater-baantje. We doen dit. Ook in de buitenlucht hè, we don't give a F. Enkele uren vliegen voorbij waarna we opgewacht worden door Anita. Ze voorziet ons nog van een aftersnack. Waardevolle zorgzaamheid, dat is het. Dat proef ik ook, absoluut. Samen lopen we richting huis.

Maandag! De dag dat we weer vertrekken! 10 uur 's ochtends de deadline dus. Effe douchen, effe eten, effe snel... De lokale Centerparcs-Anja komt stipt op tijd om ons erop te duiden dat we soepel moeten ophoepelen. Niet geheel onverwacht hebben we iéts meer tijd nodig. Al snel hebben we onze koffers klaar, laden we de auto's vol en checken we nog even 11 keer of we wel écht alles meenemen. En we kunnen, jawel. Onze creatieve geesten komen overeen met het idee om Kamp Westerbork te bezoeken, wat er niet ver vandaan zou moeten zijn. Uiteindelijk kost het ongeveer drie kwartier om op plaats van bestemming te arriveren. Daar aangekomen wandelen we door het museum van het herinneringscentrum. Interessante, tijdsbepalende voorwerpen en stukken liggen er verspreid. Het legt krachtig de sfeer vast van WOII en alle hectiek eromheen. Triest wel, om te lezen en zien hoe velen hun pijn en verdriet ervaarden. Hier op aansluitend komt de tourbus aanrijden die ons naar het kampterrein brengt. Het dikke pak sneeuw i.c.m. de snijdende kou schetst eigenlijk het perfecte sfeerbeeld. We zien een verlaten terrein met enkele toeristen en hier en daar wat historische herinrichtingen. Hier voelen we vooral een merkbaar aanwezig leed van 102.000 vermoorde mensen. De 102.000 stenen, de Jerusalem Steen en meer Westerbork tekens krijgen we allemaal te zien. Ik twijfel geen moment om deze te fotograferen (zie foto's). Later keren we weer met de bus terug naar het herinneringscentrum, waar we onze terugreis vervolgen. Leuk kan je Westerbork niet noemen, maar wel ontzettend interessant. Heel tof om er geweest te zijn. Nog één tussenstop voor wederom een McSessie en tenslotte komen we gezamelijk aan bij vrouwtje thuis. Einde van dit avontuur...

Hoewel ik mijn dank nooit genoeg kan betuigen, hoop ik dat alsnog op deze manier te kunnen doen. Het is me allemaal enorm veel waard om mee te kunnen gaan en me zo betrokken te voelen. "Moge iedereen die dit huis als gast betreedt, het als vriend weer verlaten." Dat is een sterk gevoel dat ik heb geleefd wat me bijblijft. Echt, bedankt.