Upgrade

Ik ben een fanatieke liefhebber van Back to the Future. De dynamische tijdreis van Marty McFly en Emmett "Doc" Brown onder de schuifdeuren van een DeLorean. De kwetsbaarheden van het verleden tegemoet lopen. De opgroeifase van je voorouders bijwonen. Duiken naar de tijdlijn die de hedendaagse gecreëerd heeft. In contrast met de vlotte toekomst waarin men voortleeft in haast, stress en mobiliteit. De nog onbekende tijdlijn.

Het mooie van alles is dat we het sowieso tot dusver overleefd hebben. Ons egoïstische bestaan heeft een logica ontwikkeld waar we gezamelijk naar buigen; daarmee brachten we oorlogen, xenofobie en andere narigheden teweeg. Maar goed, we zijn er nog. Dat gegeven duidt heden ten dage nog de generatiekloof aan en dat is mooi; zo kunnen we van elkaar leren. Mijn grootouders heb ik nooit gekend, maar ik had dolgraag wat woordwisselingen met ze gehad om me te begeven in een vroeger stadium van onze logica. Enfin: hun keuzes hebben deuren voor ons geopend en het is menselijk om daar dankbaar voor te zijn. Samurai buiging.

Maar de wielen van de bus gaan rond en rond. We moeten door. Zo ook de laatste overlevers van de oudere generatie. Leeftijdsklasse 60+, rijk aan levenservaring en hopelijk met nog een flinke adem levenslust. Dat wens ik ze in ieder geval toe in deze barre tijden. Je kan wel een fundamenteel onderkomen gebouwd hebben, maar dat wilt niet zeggen dat de bouwstenen niet weggebeiteld kunnen worden. En dat zullen ze proberen. Niet zij, maar ze.

Blijven lachen. Dat is wat de volksmond graag uitkraamt. En wat media platfora proberen uit te stralen, hoewel de geloofwaardigheid daarvan duidelijk afneemt. Media is daarbij een digitale bron van je dagelijkse dosis nieuws, communicatie en entertainment. Aan de voet van die evolutie heeft men zich vast afgevraagd wat voor gedaante het succes zou aannemen, althans dat insinueer ik. Wisten zij veel dat het een zombie apocalypse zou creëren waarin mensen afstand nemen van sociale omgang om op social media semi-sociaal over willen doen komen. Een groep mensen is pas officieel een groep als iedereen in een Facebook-post te taggen is, een felicitatie wordt slechts gegeven als de verjaardag tussen de notificaties verschijnt en je bent pas echt op vakantie als je zichtbaar online bent ingecheckt.

Lastig voor zij die minder behendig zijn in de uitvoering van deze taken. Lastig voor mensen die niet weten wat een 'Whatsappje' of 'Retweet' zijn. Het dubieuze punt van dit gegeven is dat het wel verlangd wordt, want men moet natuurlijk wel meegroeien. Eigenlijk kun je het een beetje zien als het carrièverloop van een bouwvakker. Hoewel de zaken jarenlang gesmeerd lopen door een hoog doorzettingsvermogen, geraakt het lichaam van de gemiddelde bouwvakker versleten. Hierdoor kunnen ze niet meer naar wens functioneren en rollen ze in een benarde positie. Het betreurenswaardige filtraat van onze zelfconsumptie. 

Hen wil ik een hart onder de riem steken.

Voor hun betekent de moderne revolutie afstand doen van brieven schrijven, typmachines en bus- en treinkaartjes kopen en laten stempelen. Die hebben zich ingeruild voor e-mailtjes sturen, high-tech touch screens en een digitaal oplaadbare chipkaart. Het heeft niet eens zo veel tijd gevraagd; slechts de bijzondere drang om steeds maar te vernieuwen. Natuurlijk, het is voortgekomen uit de moeite en discipline van onze voorgangers, maar groeien we hun niet voorbij? Wij konden uitgroeien door hen, maar hoe zit dat in hun beleving? Door onze sappige impulsiviteit segregeren we die gemeenschap van ons vlugge bestaan. Alsof we willen dat ze afhankelijk worden van onze hulp en zelf niet meer hoeven na te denken. Een tamelijk nonchalante ontwikkeling, lijkt me. 

Daar waar mogelijk probeer ik onze voorgangers te helpen; kennis vertalen in aap-noot-mies taal. Uitleggen dat een document kopiëren niet meer nodig is omdat je met twee knoppen een screenshot maakt. Uitleggen dat belangrijke bestanden niet verwijderd zijn maar zich ergens in de iCloud begeven. Dat soort dingen. Voor de een is het meegroeien een kwestie van gewenning, voor een ander nog een behoorlijke opgave waar gebruiksvriendelijkheid niet de ondertoon voert. 

Laten we daar vooral wat vaker bij stil staan om zo onze voorgangers te ondersteunen. We willen toch dat zij ook upgraden?

Perspectief

"Op je 17e nog te jong en onbezonnen om een biertje te drinken, maar wel oud genoeg om je hele studie bij elkaar te lenen." 

De uitspraak van het jaar. Misschien wel de uitspraak van de eeuw. In ieder geval een nieuwe mijlpaal voor de nieuwe generatie. We bevinden ons middenin een serieuze crisis waarbij mensen met meer dan 30 dienstjaren ervaring zonder pardon weggejorist worden. Jij voelde je misschien wel op je plek daar en had het gevoel dat je er thuis hoorde, vanuit bedrijfsperspectief ben je slechts een nummertje. En nummertjes worden op- en afgeschreven. In meerderheid betekent dat een leegstaande winkel. Nu volgt het mooie: gemak dient de mens, dus kiezen we voor snelle en doeltreffende automatisering, waardoor de gemakzuchtige mens vervangen wordt. Makkelijk zat toch? Echter, omdat je adviserende winkelmedewerkers nog net niet kunt vervangen, blijft de leegstaande winkel... leeg en onbezocht; dus failliet. Aaaaaaand it's gone. 

Aangezien deze nare gang van zaken sterk heerst in ons kikkerlandje is het nieuwe uitgangspunt: stay in school! Werken kan altijd nog. Zorg dat je dat papiertje in handen krijgt en ga verder voor de volgende. Breaking news: banen liggen niet voor het oprapen. Ik weet niet in hoeverre je gemotiveerd kan blijven lachen, maar solliciteren zul je moeten blijven doen. Helaas acht menig bedrijf je incapabel voor een specifieke functie. Afgeschreven. Je mag blij zijn als je iets vindt waarmee je brood op de plank verdient en daarnaast nog afwasmiddel, twee tubes tandpasta, een kratje bier en een tros bananen. 

Enfin, dat geldt voor de volgende generatie. Daaronder kun je [uitzonderingen daar gelaten] uitpuffende, vastgeroeste veertig- en vijftigplussers verstaan die langzaamaan toegeven dat vroeger alles beter was. Sommige van hen kunnen dat verdriet nog nuanceren door een Miles Davis LP'tje te draaien met een flesje Glenfiddich 12. Anderen komen in de krant wegens criminele wandaden. Verschil moet er zijn. Deze generatie, wat zou moeten bestaan uit frisse twintigers die vol levensenergie zitten, behaalt een MBO of HBO diploma en baant een uitweg door actief te zijn in een functie die weinig tot geen aansluiting heeft op hun sector. Beter dan naar het plafond staren natuurlijk. Onder de stoflaag van het angstige hersenstelsel bevindt zich de absolute parel van het individu: de ambitie om een taak uit te voeren waar men gelukkig van wordt en tegelijk financieel uitzicht bij heeft. Dat doel blijkt vaak nog onbehaald. Een enkeling begint een eigen bedrijf dat geen stand weet te houden over meer dan vijf jaar, terwijl een ander nog bewegingloos op de bank zit en bedenkt wat hij/zij nou eigenlijk wilt. 

Je kunt er vanalles van maken. Toch is het moderne slavernij. Zonder opgebouwd fundament beginnen met een schuld. Of je er met lage maandkosten makkelijk doorheen komt of niet, is nog niet eens relevant. Het principe dat je je leven begint met rode cijfertjes. Het feit dat er geen huis aan je verkocht wordt totdat je die cijfers hebt rechtgezet. Het gevoel dat je met een bal aan je voet geketend zal voortbewegen voor een onbepaalde tijd. Het idee dat dit het idealisme is van de huidige regering. Wat mij betreft een beangstigend vooruitzicht. Als je het al een vooruitzicht kan noemen. Maar goed. We zullen er genoegen mee moeten nemen en doen wat we kunnen. Probeer niet te vergeten wat echt belangrijk is: vriendschap, liefde, zelfontplooiing en geluk. Geloof, durf te dromen. En onthoud: ik ben bij je.

Hartelijk bedankt.

2014. Het nieuwe jaar. Ik hoopte voor het begin ervan deze tekst voor te kunnen dragen aan iedereen die ik dankbaar ben. Want ik ben dankbaar voor veel dingen. Dit is me niet gelukt vanwege bepaalde druk omtrent school en andere zaken. Nu, een maand later op de 31e, is het alsnog zo ver. Dus. Bedankt allemaal.

-

Mam, pap en zuslief... Bedankt voor de onvoorwaardelijke liefde. Bedankt voor jarenlange steun en warmte. Ik weet dat ik door jullie, en echt alleen door jullie, ben grootgebracht en geliefd als geen ander. Er is ruimte geweest om te kunnen ontplooien tot wie ik nu ben geworden. Wie dat is weet ik niet precies, maar enkele karaktereigenschappen zijn me duidelijk geworden. De kennis die ik van jullie heb vergaard heeft me wijze dingen geleerd die ik nodig heb in het alledaagse leven. Dank daarvoor. En dank voor alle keren dat mijn lunchpakketten en halveliterflessen voor een dagje Efteling door jullie gedragen werd. Ik houd van jullie.

Steph, vrouwlief. We zijn nu alweer een tijdje samen en dat de tijd vliegt, verbaasd ons allebei waarschijnlijk even veel. Maar ik ben er blij om. Blij dat onze wegen elkaar gekruist hebben, hoe onlogisch dat ook gebeurde. Je bent de mooiste dame die ik aan mijn zijde mag hebben, en ik loop trots over straat om dat aan de wereld duidelijk te maken. Je bent precies wat ik zoek in een vrouw, van top tot teen. Als ik jouw stralende lach voor me zie, weet ik dat ik alles aankan en niet alleen sta. Ik houd zielsveel van je, mi dushi.

Ronnie en Virginia, jullie zijn de liefste en tofste schoonouders die ik me kan wensen. We hebben samen al tig leuke dingen samen gedaan, en er komen nog eens tig leuke dingen aan. En ook komt er ooit de dag dat ik net zo vloeiend Papiamento spreek, hehe. Nee, ik fantaseer maar wat. Laten we in ieder geval met zijn allen gewoon wat kokosblokjes eten. Ik hoop dat ik een goede 'schoonzoon' voor jullie ben. Ik weet niet hoe duidelijk mijn dankbaarheid blijkt, maar met deze tekst wil ik dat wel aanduiden. Bedankt voor alle ervaringen, tripjes, wijsheid, warmte, liefde en toeverlaat.

Carolina, Jonathan, Michalyne, Merita en Benkie. Bedankt voor de warme kennismaking en hartelijkheid. Bedankt voor de betrokkenheid die sterk voelbaar is. Gelijk dat familiegevoel, dat is heerlijk. En altijd de mogelijkheid om even langs te komen. Drankje erbij. Haha, thanks. Echt enorm bedankt!

Manon, Joyce, Niels, Peter en Anita. Ik noem jullie in één adem. Al snel leerden we elkaar kennen en dat verliep goed. Jullie zijn naar mijn mening precies wat je onder 'geweldige Brabanders' kan verstaan. Jullie hebben allemaal een prachtig gevoel voor humor en stuk voor stuk brengen jullie me aan het lachen. Wat daarbij komt is dat ik me ook erg betrokken voel, en dat waardeer ik heel erg. Zo gingen we met zijn allen naar de Huttenkuttenvreugde en dat vond ik zo'n super tof Nederlands uitje. Op naar een volgend avontuur. Meej een pilske in d'n hand.

'Sup Bro-J! Mijn broeder, mijn lotgenoot. Over ons kan je een boek schrijven, for real. Kijk hoeveel jaar we al samen rollen. Kijk waar we samen doorheen gereisd zijn. Check die groei. We zijn allebei groter en ik ben wijs genoeg om te beseffen wat ik aan je heb. Zonder jou geen mij. Wij zijn FP. Wij zijn één. Alle foto's, alle video's... Hoe ga ik die shit ooit in een geheel krijgen? Haha. Echt, ik koester het. Wat wij samen hebben gaat verder dan elke andere vriendschap. Dat valt niet uit te leggen, en ik ga het niet eens proberen. Je weet hoe het in elkaar steekt. Jij bent Blue-Eyes White Dragon, ik Ultimate Insect Lv 7. We rollen samen tot de dood.

Esmeralda, ook enorm bedankt voor de enorme hoeveelheid liefde en toeverlaat. Mijn soort van tweede moeder, die zo prachtig kan analyseren. Altijd welkom, en altijd in voor een praatje. Ik zie je op je feestje!

D-Bro, Lil-Bra... FP hè, jullie weten. Dyl, jij bent zon guy die iedereen in zijn leven nodig heeft. Iemand die je dag goed maakt. Iemand die zelf eigenlijk genoeg aan zijn hoofd heeft, maar het tegenovergestelde naar buiten draagt. Zonneschijn na de regenbui. Jij bent dat. Mijn broer.
En San, mijn kleine broertje. Nu niet eens klein meer, haha. We hebben FP in ons hart gedragen en dat doen we nog steeds. Ik spreek en zie je minder dan voorheen, maar ik bouw nog elke dag op je energie. En die pasar malam in Agga was gek, yo! Ik ben alleen mijn mes kwijt. Dus het moet een keer opnieuw. Dan weet je dat alvast. Slurpen we er een beetje cendol op, komt goed. Liefde, bro.

Thomas, broeder. Wat wij hebben is ongekend. Het begon heel oppervlakkig met Definitie van Dopeheid, als neutrale festivalgangers. Het groeide uit tot iets wat ik niet verwacht had; en da's maar goed ook. Door diep en lang met elkaar te communiceren bleken onze raakvlakken steeds meer op hetzelfde pad uit te monden. Samen zijn we wijzer, rustiger en relativerend geworden. We hebben bepaalde ongewenste karaktereigenschappen uit weten te schakelen om betere mensen te worden. Zonder jou was dat me niet gelukt. Daarvoor ben ik je dankbaar. En ook bedank ik je voor de steun en toeverlaat; jij geeft 'één liefde' een nieuwe betekenis. Als ik ooit de controle over mezelf verlies, heb ik slechts een conversatie met jou nodig. Woorden kunnen helen en vooral verhelderen. Pffft, ik zou zo een blog over je kunnen schrijven. Maar dat stel ik uit; er liggen namelijk nog wat avonturen voor je voeten. Jij bent dat type persoon dat iedereen op de wereld nodig heeft. Je komt er wel. En je zult een prachtig leven leiden. Broer, ik houd van je. Liefde!

Joris, Albert en Niels. Wij vormden JANN. De dopest middelbare schooltijd die je kan hebben. Maar echt. Weten jullie nog hoe dat ging? Elke pauze naar de gele trappen sneaken om daar de schoolspeakers vol te proppen met onze boterhammen met aardbeienjam, hagelslag, appelstroop, kaas, smeerkaas, Smac en salami. Totdat we ontdekt werden en een vierkant rooster kregen. En ik moest die eerste dag naar gitaarles, waardoor ik die rotzooi niet eens hoefde op te ruimen. Ja, mooie tijd was dat.
Joris, onze chillings bij de Montesory en op het dak van de V&D waren de shit; ze geven me zo'n jeugd 'memory flash' als ik eraan terug denk. En onze eerste Bacardi Breezers bij Bob drinken. Of ja, soort van. Ik spreek en zie je niet vaak meer, maar wanneer jij er klaar voor bent, halen we dat in.
Yo Albert, jij bent ook zo'n toffe guy. Op de allereerste schooldag in de eerste klas kwam ik je tegen. Ik had mezelf nog maar half aan je voorgesteld of je vertelde me dat je met je broertje een crême-bom gemaakt had. Hoe master is dat. En dat moment dat je even lekker bezig dacht te zijn bij Techniek en toen 'Cutis' in plaats van 'Curtis' in je houtje sneed. Enkele dagen later ging je zelfs de huid van je vingers even bijschaven aan de schuurmachine. Gekke Iraki.
En Niels, onze historie gaat nog meer jaren terug. "Allah is geboren, hallelujah, allo!" Ik hoef niet meer te zeggen. Wij waren ook altijd fanatiekelingen als het om voetbal ging. We gingen elke maandag langer door bij de gymlessen, Nederlands was toch minder interessant. Altijd die Thomas die met zijn lange armen de bal voor onze voeten weg graaide. Wat een vent. Maar we moeten weer eens een balletje trappen, is leuk. Thanks guys, voor al die toffe jaren.

Alex, je mag niet ontbreken. Onze vriendschap is inmiddels niet meer, maar ik vond het wel een toffe tijd. Ik herinner me nog dat ik met jou en je ouders naar De Kuijp ging om Oud Feyenoord tegen Atletico Ananas te zien spelen. Mooi was dat. En dat we onze zakken mochten vullen bij de Van Melle fabriek. En de onophoudelijke Yu-Gi-Oh battles. Yes yes. Doe je ouders de groeten van me. Je moeder heeft me geleerd wat een broodje bapao is en daar ben ik heel blij mee. Ik vond het maar luxe, haha. Ook je vader zie ik nog weleens lopen met de hond, en dan spreek ik hem eventjes. Goede herinneringen, ik koester ze.

Dylan, ook onze vriendschap is niet meer. Een ieder gaat zijn eigen weg. Maar de jaren die we samen hadden, waren mooie tijden. We voelden ons altijd onbegrepen samen, dat was cool. En ik poetste je schoenen toen er kots overheen ging. Da's toch vriendschap of wat, haha. Doe je ouders en broertje de groeten, ik voelde me altijd zo'n aangesloten gezinslid daar. Blessings.

Bo, wij zijn ook mafkezen bij elkaar. Ik heb nooit zien aankomen dat wij met elkaar zouden omgaan, maar ik ben d'r mad blij mee. Uiteindelijk was jij één van de weinige die me begreep tijdens een belangrijke periode in mijn leven. Feit blijft dat we elkaar daarna veel te weinig hebben gezien, maar daar werken we inmiddels al wel aan. En dat geluidsfragmentje van de derde klas die je laatst naar me stuurde, gruwelijk! Of die dag dat we gingen zwemmen met zijn allen. Door jou kon ik niet slapen hè, schurk. Die dag/nacht blijft me altijd bij haha. Verder moet je weten dat ik je individuele kracht bewonder. Je bent een sterke chick geworden en dat is goed om te zien. Jij groeit aanzienlijk. Evenals je mening die je nooit onder tafels of krukken stopt. Zo... zo Kotisch. Ik heb je lief, Bo.

Christina! Damn, wij hebben elkaar ook al even niet meer gesproken. Al gaat dat al jaren zo, hehe. No spang, ik weet dat we altijd down zijn met elkaar. Ik vergeet je blik bij de botsauto's op de kermis nooit. En kijk wat eruit groeide. Er zijn veel dingen gebeurd bij ons allebei, en altijd kunnen we dat uitspreken naar elkaar. Dank daarvoor. Ik heb onze foto's nog tussen mijn documenten staan. Die tijd is de shit. Ik geef om je!

Maaike, Milky, Entirelynails. Jij bent ook echt master. Mad onlogisch hoe we elkaar ontmoet hebben, en ik moet er nog steeds om lachen, maar ik vind je tof. Ik bewonder hoezeer je jezelf bent. Dat je doet wat je wil doen en dat je je door alle negatieve kritiek en soortgelijke narigheid heen slaat. Zulke mensen bestaan veel te weinig. Meer Maaikes op de wereld, ik stem voor. En je nail art is bomba! Probeer niet onder bepaalde druk te bezwijken en ga voor wat je lief is. Dan kom je er wel, dat zeg ik je.

Axel. Mi mang. School bracht ons samen. We hadden vooroordelen over elkaar die duidelijk niet nodig waren. Binnen een week zag ik onze vriendschap al enorm groeien. We hebben in de tijd daarna al zo veel dingen samen gedaan en ontdekt. Ik ben je dankbaar. Jij hebt absoluut geen masker nodig en dat laat je aan iedereen merken. Ik heb respect voor je omgang met jezelf. Jij kan goed structureren en voor jezelf bepalen wat goed of slecht is. Ook wij spreken en zien elkaar minder, maar weet dat ik van je houd.

En Cedie, ook jij bedankt voor de leuke herinneringen. Onze overlevingstechnieken bij Reggae Geel waren ook weer classic. Die drapzooi wat op ei moest lijken in dat survivalpannetje... Ben ik blij dat ik geen ei lust. Of dan die keer dat we de nacht doorhaalden en lopend naar de Bakker Bart in de stad gingen. Waka waka. Ghehe. Ik zie je vanzelf weer in de 126.

Coen jongûh! Jij bent ook zo'n frivole peer. Samen gekomen op onze werkplek aan tafel Geel. Jij bent echt te beschouwen als een of andere gekke achterneef. In dat geval: ik wil er twee! Hehe, elke dag was weer lachen, gieren en brullen. De dagen die elkaar opvolgden, met Lennert Antonissen. Ook zo'n geweldig figuur. buiten alle losgeslagen chemie was er ook echt sprake van inspiratie. Ik vind dat ik veel heb kunnen leren van hoe jij dingen bekijkt en er je interpretaties aan geeft. Ook de kontzuchten die je kreeg bij sommige onduidelijke opdrachten. Mooi was dat. Jij was die Vin Diesel aan de tafel, een echte snoeshaan. Beter doen we een keer een LAN party of iets.

En dan Lennert! Jij bent ook een verschijning hè, gekke boykie. We raakten in gesprek over sneakers en dat bleef voornamelijk de leidende draad in onze conversaties. Sneakerness was dope yo! De momenten dat je het allemaal niet meer aankon en dingen om je heen begon te roepen waren prachtig. En dat ene logo met die handjes, je weet. Haha, mooie tijden. Kom een keer weer hangen in het zuiden dan!

Wassup Dennis? Weinig mensen die ik ken, kennen zo veel oude muziek als jij. Ik werd altijd scheef aangekeken als ik uit kwam voor mijn favoriete titels, maar dat was ineens niet meer het probleem. Of een beetje dan. Samen hebben we die dope Spotify playlist samengesteld. En binnenkort dan een potje Black Flag bij jou. Gadgetsman. Ik herken veel van mezelf in jou. Daarom vind ik het ook jammer dat ik je niet meer zie. Hopelijk slaat mijn hobby bij je in als een virus zodat je niet langer hoeft te lijden aan het Syndroom van Download. No offence natu, maar ik vond het tof dat je mee ging naar de platenzaak haha. We moeten echt weer hangen!

Kars, what up! We kenden elkaar al langer via via, maar pas sinds een tijdje rollen we. Onze conversaties gaan voornamelijk over sneakers en kleding, en die shit brengt ons ook samen. Grappig feit blijft dat. Daarbij helpen we elkaar wanner we kunnen, dat is dope. Laten we weer eens wat shots vastleggen papi...

Wzly! Onze kennismaking gaat ook way back, in de Hyves tijd. Lang bleef het bij digitale communicatie totdat je dan in Breda kwam wonen. Inmiddels hebben we dus elkaar al vaak gezien en gesproken, en daar ben ik blij om. Ik beschouw je als een broer. En broeders helpen elkaar. Respect voor het feit dat je zo jezelf bent,  ik zie dat graag terug in mensen. Keep that up! 1N.

Wesley! Ja man, middelbare schooltijd. Jij was de enige in het vierde jaar waar ik echt mee hing of zo. Uiteindelijk hebben we nog steeds contact op willekeurige tijdstippen en is er eigenlijk niets veranderd. Dankbaar voor je toewijding, je krijgt het ook altijd van mij weer terug. Liefde!

Mark, homie! Onze tijd op de middelbare school was ook te mooi. Lachwekkende scheikunde lessen. Samen waren we echt onnavolgbaar met onze humor. Nog altijd kunnen we rondhangen en dat vind ik nice. Love!

Christian, broer! Wij leerden elkaar kennen bij SCO. Enthousiaste balletjestrapper. We hebben er een toffe vriendschap aan overgehouden. Wij zien elkaar op hele afwisselende momenten, maar dat maakt totaal niet uit. Je bent een chille dude met een hart van goud. Blessings!

-

Ook de mensen die er niet meer zijn ben ik dankbaar. Moge jullie je rust vinden en de volgende woorden goed onthouden.

Rust in vrede: Lil Square. Jij hebt het niet verdiend, broeder. Je was nog zo jong, en werd ons ontnomen. Ik begreep het toen niet en nu nog steeds niet. Ik ben je dankbaar voor de one love, de tijd die we samen doorbrachten. En de studiosessies, haha. Houd je haaks daarboven.

Rust in vrede: Adil. Jouw overlijden las ik in de nieuwsberichten, niet doorhebbend dat het om jou ging. Dat werd vrij snel bevestigd en ik kon mijn ogen en oren niet geloven. Je was ook nog zo jong, zo'n sprankelende energiebron. Nog lang niet uitgeput; een topconditie en altijd zin om een balletje te trappen. Afgelopen zomer was ik nog bezig bij het pekveld, en ik had nog steeds het gevoel dat je op elk moment langs zou kunnen fietsen. In dat geval hoorde ik Ramon al zeggen: "Ghadiiil!" Te tragisch voor woorden wat er met je gebeurd is. Ik was bij je stille tocht, homes. Ik was bij je.

Rust in vrede: Louis, Big L. Een man met een hart van goud. U had bepaalde trekjes en niemand kon ze waarderen, haha. Toch zag iedereen diezelfde sympathieke man. Ik ben u dankbaar voor alle keren dat ik me welkom voelde bij u thuis, en dat ik met Andy samen met poppetjes speelde. Die tijd was goud, beer. Moge Sylvia ook haar rust vinden. De tijd gaat belachelijk snel, maar familie blijft. Voor altijd.

Rust in vrede: Nora. Afgelopen november heb ik moeilijk afscheid van u moeten nemen. Ik kan nog steeds niet relativeren dat u er echt niet meer bent. U gaf het woord 'hartelijkheid' een nieuwe betekenis. U heeft me altijd hartelijk ontvangen en mijn vriendin een warm gevoel gegeven. Ik denk dat die warmte enorm tastbaar werd toen 'Volare' door de speakers luidde bij uw crematie. Van binnen brokkelde er een stukje van me af toen ik, al staand naast uw kist, mijn tekst voordroeg aan u. Ik houd van u, en hoop dat u uw rust vindt.

Voor iedereen die iets voor me heeft kunnen betekenen of simpelweg een invloed op mijn leven heeft gehad: bedankt. Ik kan niet dankbaar genoeg zijn. Liefde is de sleutel en door jullie wordt dat volkomen duidelijk. Enorm bedankt. 1N.

Catch a vibe...

Er werd al zoveel naar vooruit geblikt dat je het bijna zou vergeten als het zo ver was. Morgen naar het buitenland. De Belgische buren welteverstaan: festival Reggae Geel gaat van start. Van vrijdag tot zondag skanken op Roots, Culture, Ska, Dub en meer varianten. Tussendoor een beetje kamperen. Je ziet ons de vrijdagochtend spullen in tassen proppen en prepareren, al afvragend wat we zouden vergeten. Dat wordt later pas duidelijk. Wat wel al tijdig doorschemert is de hittegolf. Je kan het ook een vlaag noemen: shit kwam uit the fuck of nowhere. Axel komt net aankarren. Curly vindt het zelfs te warm om te blaffen. Ik groet Axel en Mercedes en sorteer de achterbak zodanig dat onze stash er ook bij past. Steph' ouders helpen daarbij en geven de laatste beetjes ouderlijk advies, wat ons goed doet. Voor dat en nog veel meer ben ik ze enorm dankbaar.

Enfin, we gaan op weg. Allang voorbij de 30 graden op een vermoeiend lange weg met bescheiden files op sompig grind. En ik ga 'sompig' niet eens uitleggen. Langzaam glijden we over de Belgische grens waar de auto's met witte kentekens duidelijk anders rijden. Je kiest zelf je voorrang op rotondes, wat je rit al wat avontuurlijker maakt. Uiteindelijk komen we in de buurt. Twee tamelijk kleine bordjes geven Reggae Geel aan. Mochten die twee je ontgaan, zou de drukte het wel verraden. We slaan rechtsaf, waar we het platteland lijken op te zoeken. Bocht na bocht gaan we naar de Parking, wat grenst aan de snelweg. Die Parking is niet meer dan een enorm glasoppervlak vol greppels en andere barricades. We bevinden ons echt in het centrum van een reusachtig, toch knus, maïsveld.

Als de auto geparkeerd staat, de hitte in onze nek snijdt en talloze mensen al vroeg zuchtend rondparaderen, begint onze tocht. Er valt niet aan twee keer heen en weer lopen te ontkomen; toch pakken we zoveel mogelijk in een keer mee. Beide tenten, meerdere rugtassen, kussens, kingsize weekendtas en een koelbox (die veel minder comfortabel blijkt dan verwacht). Dat kreng valt niet te dragen. Niet in je eentje althans, maar ja. Na een stuk lopen zien we dat we een flink stuk over het hobbelige grasoppervlak moeten omlopen. Dat punt uit op een typisch dorpstraatje met grote huizen en lokaal café De Bliek. Toen had ik al wel zin in iets ijskouds, maar ik dien mezelf wat langer houdbaar op te stellen. De tocht gaat verder. In dezelfde zin verder als het uitputtende gezeur wat we gezamenlijk produceren. Da's kostbare energie die we verspillen met 33 graden gevaarlijke hitte. Daarom probeer ik dat op de anderen over te dragen: denk positief, we gaan immers naar een reggae festival. Tijdig schuilen we in de schaduw om wat water te drinken. Gek genoeg is m'n vrouwtje de enige die daar écht rekening mee gehouden heeft, waar we dankbaar voor zijn. Goede voorbereiding is het halve werk. Ik denk dat we dan op een kwart zitten. Ja, water biedt veel vreugde vandaag. Dat is te merken aan de ruimdenkende buurtbewoners: sommige hebben een tuinslang aan het hek bevestigd, zodat voorbijgangers natgesproeid worden. Dat vind ik reggae. Vervolgens arriveren we bij de ingang, verdeeld in vijf doorgangen. Tamelijk druk met ongeduldige, multi-culturele bezoekers. De één spreekt non-stop Vlaams (welke me nog steeds verwonderd als in 'patatten te koop'; een bordje dat we eerder tegenkwamen), de ander spreekt smeuïg Frans en zo zijn er nog wel meer talen die voorbij komen. Ik had verwacht dat ze me op een sensuele manier zouden fouilleren, al bleef mij dát gelukkig gespaard.

Lekker doorbanjeren met die shitload aan bagage. Omdat we enkele uren later zijn dan de officiële opening, staat de hele campingplaats al volgebouwd met tenten. Er moet zelfs nog gebied bepaald worden met lintjes. De frustratie is merkbaar: "WE KOMEN HIER OM TE KAMPEREN, NIET OM IN DE BRANDENDE ZON TE STAAN!" Tja, daar moet ik die kaaskop gelijk in geven. Het duurt minstens een half uur voordat er interactie is. Op dat moment rennen mensen met al hun bagage naar de nieuwe ruimte. Wat zeg ik, mensen? Het gaat hier om een kudde jagende hyena's. Het merendeel heeft, slim genoeg, werptenten die zichzelf uitvouwen. Dat zorgt ervoor dat het nieuwe gebied binnen no-time vol staat. Zodra we wat meters zien, gooien we de tassen neer en vouwen we onze tenten uit. Pauze kunnen we wel gebruiken, terwijl dat niet mogelijk is. Dat maakt het een ietwat cruciaal moment: 33 graden, snijdende hitte, veel te veel bezoekers (65.000 waarvan 41.000 kampeerders) en net iets te veel extra inspanning. Toch gaan we door. Axel en Mercedes hebben hun tent al redelijk snel opgebouwd; wij doen er wat langer over. We snauwen elkaar soms af, maar deze hele happening is een zegen, echt waar. Ik voel me ver van huis, ver van voor de hand liggende materie, samen met belangrijke mensen op de perfecte locatie. De tent staat, wij nestelen op het gras. Te benauwd om iets te doen. Maar de mannen moeten voor de vrouwen zorgen, dus Axel en ik keren terug om de rest van de bagage te halen. We lopen langs twee reeksen kraantjes. Hier geldt een handige systematiek: tegen het kraantje duwen (schuin houden) om er water uit te krijgen.

We vullen een fles voor onderweg en vervolgen ons pad. Tweemaal een pauze om bij te komen van de hitte. Eenmaal terug op het grasoppervlak merken we dat we te ver aan de linkerkant liepen; nu is het óf slootje springen, óf omlopen. Natuurlijk wagen we de sprong. Dat verloopt soepel en zo komen we uitgeput bij de auto aan. De overige bagage, wat voornamelijk bestaat uit bier en kleinigheden, wikkelen we in Mercedes' bedlaken en knopen het dicht. Terug naar onze tent! Dat verloopt echter nog stroever (drie pauzes) en bij terugkomst kunnen we echt even niet meer. Mijn hoofdpijn is genadeloos en mijn lichaam is ernstig toe aan verkoeling. Een echte survivaltocht zo, hoor hey. Wat later beginnen we aan ons creatieve avondeten: koude knakworsten uit blik op witte puntjes met een klodder ketchup. Heerlijk, ik zeg je. Daarna gaan we richting het festivalterrein. Even langs de EHBO post omdat Steph een flinke blaar op haar voet heeft. Het oogt goed: acht tot tien medewerkers die ondanks de hitte gewoon lange broeken met laarzen dragen. Het tegendeel is waar: Steph moet een uitgebreid formulier invullen met o.a. gegevens als tijd van aankomst, behandelingstijd en categorie behandeling. Eigenlijk gaat het alleen maar om een pleister, jongens. We zien een meisje op een brancard liggen, maar de hoogopgeleiden zijn niet eens in het bezit van een bloeddrukmeter. Geeft ook niet, jongens. 

Rond een uur of 8 lopen we het festivalterrein op. Links van ons merken we een markt op waar allerlei goodies verkocht worden. Er hangt een workwear-achtig overhemd met 'Jah Army' en reggae patches erop. Ik weet 't niet zeker, maar volgens mij heb ik tot de laatste avond doorgetwijfeld of ik het zou kopen. Geskipt, maar ik koop wel een reggae-kleurige riem en armbandje. Ook worden er cd's verkocht; je ziet me enthousiast door het assortiment bladeren. Op zoek naar moeilijk te vinden platen zoals Soul Pirate van Alborosie en onbekende dub. De nieuwe van Albo is wel te koop, maar die heb ik alvorens besteld bij mijn lokale platenzaak. Wel laat ik me overtuigen door een verkoper die een gruwelijke dub plaat in zijn soundsystem knalt. Die bass is te erg. Die gaat mee, samen met een plaat van Snagga Puss (die uiteindelijk enorm tegenvalt) en eentje van Gregory Isaacs die ik Axel cadeau doe. Onze magen rommelen dus we gaan op zoek naar eten. Ik ga voor een groente/kipwrap, Axel een geitenkaastosti en Mercedes en Steph een bak wok. Een namaak-Calippo om te afteren. Goed te doen, brandstof reload.

Bij het verkennen van de podia buig ik al richting de dub hoek. De vibe, de viiibe! Mi mang, te lekker. Kan ik urenlang hard op gaan. Overal hangen lichtjes in de bomen, in een reggae kleurenschema, en het licht prachtig op. Even naar de bar om drankjes te nuttigen. We kopen Belgische Kriek en Marley Mellows. Daar ben ik al langer benieuwd naar. Er is een blikvariant met citrus-, cherry- en mango smaak en ook een green- en black tea. Verrassend lekker met een eigen smaakje. Zo chillen we op de grond bij de main stage waar tributes naar Bob Marley performed worden en fijne live acts. Eerlijk gezegd heb ik vooraf niet naar de line-up gekeken, dus ik laat me door de muziek overvallen. Uren gaan aan ons voorbij. De dames moeten naar de wc en daarna lopen we nog een rondje over het terrein. Omdat het een lange dag was, keren we in het donker terug naar de tenten. We maken het ons comfortabel en praten nog wat... Zonder Axel, hij slaapt gelijk.

De volgende ochtend brandt de zon ons wakker. Eenmaal wakker is het onmogelijk om te blijven liggen. Geestelijk  besef verraadt de warmte, het is zo vies benauwd. We besluiten om boodschappen te doen. Maar niet zonder basisvoeding, ik moet íets. Dus breek ik een Despo open en een pakje crackers. Niet erg verantwoord, maar wat verwacht je. We wringen ons langs alle tenten en half in de grond gestampte haringen. Echt in elke tent is er wel iemand joints aan het draaien. 'k Heb zo'n vermoeden dat Woodstock ook zo heeft moeten zijn. Vredige sfeer waar ik me goed bij voel. One love man a people! Aye, richting de auto. Anders rijden dan we op de heenweg reden, nieuwe route, en we arriveren bij de Aldi. Voordelig slaan we boodschappen in zoals Kriek, fruitrepen, Aldi milkshakes en bockworsten. Bij de bakker aan de overkant kopen we ons brood.

Terug op weg naar het festival. De Belgische buren doen een beetje eigenaardig bij de tenten; dat leidt een beetje af. Al is dat niet waar we voor komen, dus al snel gaan we richting de skanking sounds. Een rondje over de markt en dan eten! Vandaag wordt het toch echt een kebappie hoor. Een enorm lange rij maar helaas ben ik te vastberaden. Genoeg gefrustreerde mensen en natuurlijk wurmt eentje daarvan zich naar voren met de woorden: "Geen zorgen hoor, ik ga zo in de rij staan! Even wat aan iemand geven!" Je begrijpt dat dat gewoon de moderne manier is om voor te kruipen. Hij loopt terug met een flinke kwak kebab, en is even het middelpunt van de aandacht. Niet veel later ben ik aan de beurt, en reken ik een slordige 7 euro af. Maar yo, het is wel lekker. Meer Kriekjes, Mellows en wijntjes worden genuttigd als we verder lopen. De warme reggae geluiden bieden innerlijke rust. Dat festivalgevoel. Vandaag is niet enorm anders dan gisteren. Het enige nadeel is dat het opmerkelijk koud wordt. Natuurlijk had ik mijn jas niet bij me, dus vrouwlief moest genoegen nemen met mijn omhelsende armen. Maar zodra ze aan het trillen is, is het wel een geschikt moment om terug naar de tent te gaan. Terug op het kampeerterrein maken we vlug onze bonnen op. De Mellows krijgen we alleen niet zo makkelijk mee. Flessendoppen zijn tegenwoordig projectielen. "Dat mogen we niet meegeven." "Maar ik moet mijn bonnen opmaken. 's Nachts ga ik het toch niet drinken." "Ja, maar dat is alleen voor personeel en bezoekers." "Dan mag ik er toch een?" "Hmm, ja vooruit." "Ai, maak er dan maar twee van." De nacht valt...

- Maar rond 5 uur 's nachts voel ik een por in mijn zij: Steph moet nodig plassen. De overgang van tent naar buitenlucht gaat me wat te snel, dus nu is er sprake van een bijzonder moment: ik heb het koud. Samen sloffen we naar de wc's. Het is alweer even geleden dat ik me zó zombie heb gevoeld. Ach, dat heb ik er zeker voor over. Hier aanwezig zijn is master. Maar goed, snel terug naar bed. Wederom brandt de zon ons wakker, een paar uurtjes later. We zijn gaar, maar er valt te genieten. Enerzijds is het prima dat we weer gaan, anderzijds blijf ik nog graag weg van de enge realiteit. Toch verloopt dit alles soepeler dan ik had verwacht. Minder druk in ieder geval, en samen krijgen we onze tenten opgevouwd in de zakken. Het zijn duidelijk een x-aantal kilo's gewicht minder. We banen onze weg langs alle kapot getrapte tentjes, lege flessen, bellenblaassetjes, weggegooide schoenen en overige prullaria. Een soort perfecte zondag of zo, zo voelt het. Door de uitgang lopen we met de menigte terug naar het grasoppervlak. De auto hadden we iets verschoven, wat weer meters scheelt. Op dat moment waardeer je alles zo hard. Ik heb de tijd van mijn leven gehad en bovenal een vakantiegevoel kunnen ervaren. Flexness! Misschien klonk ik eerder twijfelachtig, maar natuurlijk zou ik dit overdoen. Bedankt Steph, Axel en Mercedes; het was master!

Same shit, different toilet

Een van de mooiste onderwerpen die vaak in de doofpot belandt is poep. Ja, poep. Poep als in poepen. Iedereen doet het, maar niemand praat erover. Daarop inspelend spoel ik aan bij mijn onderwerp. Poep is het overgebleven afval na ons spijsverteringsproces dat bestaat uit onverteerbare etensresten, dode lichaamscellen, water en veel bacteriën. Vaak gaat het gepaard met een persoonlijke stinklucht. Wist je dat: mensen hun eigen poeplucht makkelijk kunnen verdragen, maar moeite hebben met die van anderen? Daarom wordt het al gauw als vies beschouwd en doen mensen er vrijwel altijd geheimzinnig over. Het sneaky verwerken van je uitwerpselen, wat je eigenlijk het liefst -oost west, thuis best- op je eigen toilet doet.

Niet altijd is er die opening. Soms bevindt je je namelijk op locatie, wanneer er geen mogelijkheid is om -oost west, thuis best- te drukken, een grote boodschap te doen, te kakken, ontlasting te verwerken, te schijten, of te faxen naar darmstad. Wat doe je dan? Ik neem je mee naar mijn leefomgeving. We bevinden ons op mijn werkplek, een druk bezocht bedrijfspand. Voorzichtig geschat zitten we met zo'n 40 man in een knus gebouw; allen nuttigen we verschillende versnaperingen zoals croissants, broodjes, vette happen, cup-a-soup en nog veel meer. Ook koffie en thee worden onbeperkt genuttigd. Dat is totaal geen probleem, maar je begrijpt dat je dan te maken krijgt met een belastend gevoel. Hoewel het duidelijk is dat ook hier veel mensen die oost west, thuis best mindstate leven, zijn er uitblinkers die graag gebruik maken van de sanitaire voorziening. Ik neem je mee naar het bedrijfstoilet. Een geweldige plek om te zijn als je van dat belaste gevoel af wilt komen. Op de herenafdeling zijn er drie zitplekken en drie staanplekken. De tweede deur van de zitafdeling staat altijd open. Waarom dat zo is, weet ik niet, maar het geeft mij altijd een vertrouwd, homecoming gevoel. Mijn vaste plek dus. Ik sluit de deur en zie een bewegende schaduw onder het hokje voor mij vandaan komen. Er zit dus iemand, terwijl ik hem niet gelijk had opgemerkt. Maar het blijft bij die bewegende schaduw. Geen veeg-geluid of strevend gehijg, helemaal niets. Ik wacht geduldig af. Hij werd waarschijnlijk ongeduldig; de geluiden worden langzaam ingeluid. Ik houd mijn 'ik hoor je wel' maar voor me. Zo'n gedragscode is juist prachtig aan de mens.

Een week verder, als het niet eerder was, beleef ik mijn volgende waarneming. Zodra de doodoo verwerkt is op het toilet, laat de desbetreffende bezoeker al het toiletpapier liggen. Drijvend op het water als een eiland. Het kost natuurlijk ook een overload aan energie om gewoonlijk door te trekken. En energie ontbreekt dan weleens. Noemenswaardig is het wel, dat het nog erger kan dan dat. Een dag later heerst er een nonchalance waarbij een andere bezoeker even vergeet om zijn bruine patroon, wat kunstig door het uitvegen van zijn uitwerpselen ontstaan is, van de wanden af te schrapen. Yo, dit is de enige plaats delicht waar sporen uitgewist mogen worden! Maar hè, het is dan ook al vrijdagmiddag, dus misschien moet ik niet zo nauwlettend zijn. Zo luidt die jongen zijn weekend in, terwijl de ploeterende schoonmakers het mogen boenen. Wat een wereld.

Anderhalve week later, op een grauwe maandag, wordt de week lekker ingetoiletteerd. Ik heb te maken met een enthousiaste uitwijker. Nadat ik de deur sluit en naar beneden kijk, zie ik een onbescheiden plas urine voor de pot. Met elkaar opvolgende kwakjes en drupjes. Dat was voor mij wel de druppel. De druppel die het toilet doet overlopen. Er blijft weinig hoop over voor de incompetent afgerichte onzindelijken. Mezelf afvragend of ze überhaupt hun handen wassen en hun rits goed omhoog trekken, keer ik rustig terug naar mijn werkplek. Want ook al spreek ik mijn waarnemingen uit: same shit, different toilet.