Stimulus

Geen koude rilling, geen vlaag van warmte. Geen smaak, geen trek. Geen taak, geen wens. Geen motivatie, geen behoefte. Geen inspiratie, geen vernieuwing. Geen frisse lucht, geen stank. Geen gedachtegang, geen gevoel. Geen dreiging, geen spanning. Gewoonweg helemaal niets.
Wazig gevoel. Het niet scherp kunnen stellen. Niet zien waar het uitgangsbordje hangt. Tevens niet zien waar de ingang is. "Ik zal er momenteel wel gewoon in zitten," luidt een innerlijke stem, "maar waar ben ik?" Vrijwel alles lijkt onduidelijk. Het is geen probleem om me letterlijk te lokaliseren. Wel om te ontdekken waar ik écht ben. Want ik ben wel hier, maar ook weer niet. Tijdelijk afwezig, in een witte ruimte. Dit gevoel doet me denken aan de sfeer die op een gebruikelijke zondag heerst. Maar dan over en over. Dag in, dag uit. Een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen. Wat ik ermee aan moet, weet ik echt niet. Ik doe mijn dingen om te leven als mezelf. Ik doe wat elk mens moet doen zoals naar school en werk gaan. Ik voltooi de dingen waar ik aan begin. Ik werk steeds toe naar het voldoen aan de eisen. In princpe lukt me dat ook wel. Maar kan ik aan mezelf voldoen? En wanneer heb of voel ik voldoening?
Laat me eerlijk zijn als ik zeg dat ik niets meer voel bij de dingen die ik doe. Zo af en toe kan ik nog nieuwe energie uit muziek halen, wat voor mij dan ook een grote waarde heeft. Mensen om me heen zijn warmte. Of zo. Vraag mij hoe het met me gaat en ik antwoord met 'gaat zijn gangetje'. Ik geloof niet dat het 'zijn gangetje' moet gaan, maar dat de pieken en dalen er moeten zijn. De vernieuwingen maar ook de herinneringen. De variatie maar ook het gebruikelijke. De inspiratie maar ook de blocks. De lach maar ook de traan. Juist, dit is niet wat het moet zijn.
Enfin, mensen zijn warmte. Laat me liefde spreiden naar mijn familie en vrienden. Ook al zie ik vrienden nog dagelijks vervagen, ik heb ze lief. Als we ooit een raakvlak hebben gehad, een gevoel gedeeld hebben of iets voor elkaar hebben kunnen betekenen, ben jij er een van. Alleen maar liefde, jawel. Met de gedachte aan positivisme en fijne momenten probeer ik het verloren gevoel te vinden. Het terugwinnen van die vreugde. Zo hoor ik mezelf al zeggen: "Laat mijn lichaam reageren op een stimulus. Ik wil weer ervaren."