Werkelijkheidswaarde

Van mijn eerste woorden tot mijn laatste adem. Wat daartussen zit? Geschiedenis... En de toekomst geschiedt wel 's. Het ongeschrevene vindt zijn letters maar ik weiger een pen te pakken. Ik denk dat dat een passende beschrijving is bij dat gevoel. 

Het constante kleintje die zijn weg gevonden heeft in het groeien, het opgroeien. Rapper DMX zei eens krachtig: "I'm a big boy now, but I'm still not grown", waar ik wel iets in zie. Wanneer bereik je jouw volmaakte ik? Een op niveau handelend individu die de touwtjes in handen heeft? Hoogstwaar-schijnlijk neigen mensen me te verbeteren met woorden als 'je blijft groeien' of 'niemand is volmaakt'. Hierbij vind ik de keerzijde bijna nog interessanter: het op jonge leeftijd accepteren van zojuist genoemde aspecten. Besef van werkelijkheidswaarde.
Bij het inzoomen op die werkelijkheidswaarde stuit ik op levenselementen. Liefde. Respect. Vertrouwen. Ik zou het graag willen kaderen in 'solidaire levensbehoeften', naast de algemeen bekende primaire en secundaire. Voordat ik afdwaal, wil ik maar aangeven dat je als opgroeiend, fantasierijk kind al ver kunt komen met een bepaalde houding. Een ongeschreven wet die slechts iets puurs vertegenwoordigt. Een goede ziel uit zich niet per se in kennis en wijsheid. Wel in ervaring en puurheid. Dat is waar zelfs volwassenen soms nog van kunnen leren.
En waarom zouden we ons ineens aan bepaalde gedragsregels moeten vastklampen? Fuck off als dat het juiste moet voorstellen! De één praat over waardevolle postzegels, de ander over moeilijk te krijgen ruilkaarten. De één raakt verzuurd door zijn/haar 9 tot 5, de ander jaagt zijn/haar dromen na. De één koopt een gouden ketting, de ander exclusieve sneakers. So be it! Hopelijk is gelijkheid meer dan een mooie belofte. Solitair of solidair?