Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Al begonnen met aftellen? We staan immers op het punt om 2011 achter te laten en te starten met 2012. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Toch?

Dit is hét moment om terug te blikken op het afgelopen jaar. Wat ging er goed? Wat ging er minder goed? Wat was echt een toffe ervaring? Wat had er anders moeten gaan? Slechts vraagtekens die je bij jezelf gaat oproepen. Best iets om bij stil te staan. In een jaar dat 365 dagen telt is er toch best veel gebeurd. De één heeft wellicht zijn/haar passie ontdekt, de ander moet misschien een nieuwe gaan zoeken. De één heeft de ideale partner gevonden, de ander is nog steeds zoekende. De één heeft enorm veel toffe dingen kunnen doen, de ander heeft tegenslagen moeten verwerken. Enzovoorts. Heb je zelf kunnen bijdragen aan de gebeurtenissen? Was het voldoende? Laten we het hopen.
Wellicht is er hier en daar iets gebeurd waar je niet al te trots op bent. Naar mijn mening is spijt zinloos. Op een zekere leeftijd zou je toch moeten kunnen nadenken bij wat je doet, dus achteraf bedenken dat het desbetreffende niet is wat het had moeten zijn... Tja, gewoon niet. Wel kan je het onthouden, zodat je in het vervolg beter weet. Hier komen we gelijk op de algemeen bekende 'goede voornemens voor het nieuwe jaar'. Heb jij ze al voor jezelf opgesteld? Op persoonlijk vlak is dat voor mij het toeleven naar mijn mindstates. Niet teveel vasthouden aan hoge verwachtingen, dat is het voornamelijke ding. Daar is het af en toe nog misgegaan, dus daar wil ik aan werken in het nieuwe jaar. Ik denk dat je met soortgelijke aanpassingen al letterlijk meer en beter kunt chillen.
En van ontspanning is ook sprake. Ongetwijfeld je laatste energie van het jaar optimaal benutten. Hoe ceremonisch het ook mag zijn, uiteindelijk verandert er weinig. Een wederkerende mijlpaal, dat is het, met de bijbehorende ambiance. Zonder hoge verwachtingen te creëren hoop ik dat we met zijn allen er iets moois van kunnen maken in 2012.

Ik wens jullie allen het beste,

1N

Niet wetend waar we gaan

"Op aarde neergekwakt. 
Een nomaad met een paar kamelen als pakezels.
 Zo van 'zoon ga eens leven'. 
Maar wat doe ik hier eigenlijk?" 

Weet jij het? Juist, ik ook niet.

Bij het openen van je ogen worden allerlei mogelijkheden zichtbaar. Je hoeft de kansen alleen maar aan te grijpen. In principe dan. Niets is gegarandeerd. Al ben je vandaag een superster, morgen een grote verliezer. Het fundament dat je op hebt gebouwd, kan in een mum van tijd afbrokkelen. Heb je een back-up? Ben je alert genoeg geweest? Zoiets ga je je wel afvragen. Ik weet dat ik de nodige dingen gedaan heb en nog steeds doe. Vroeger was ik de man als ik een bal aan mijn voet had. *knippert met ogen* Nu ben ik de man als ik een degelijke opleiding volg. Enkele jaren later ben ik de man als ik als kostwinner door het leven ga. Misschien niet waar ik me nu mee bezig moet houden. Jong ben ik immers nog. 

Wat te doen, wat te doen? Tegenwoordig lijkt niemand dat nog te weten. Dan is dat ook niet voor iedereen interessant. De doordeweekse cyclus laten we lekker cirkelen. Weinig ruimte voor ontspanning, dus dat is de invulling van het weekend. Grenzen opzoeken, wat moves eruit knallen en op de zondag uitbrakken. In mijn omgeving, waarbij ik doel op de plaatselijke medemensen, vind ik dat nog niet eens zo sensationeel als zij beweren. Mijn vraag is: Hebben jullie nooit hobby's gehad? Beetje blijven hangen in die waan van zelfmedelijden als je avondjes niet naar wens verlopen. Hoi hoi, check jezelf. Alhoewel ik niet hoor te oordelen over hun invullingen van hun weekend. Maar als je die tijdlijn globaal doorneemt, zie je toch evenmin voortgang als ik? *knippert met ogen* Tijd vliegt voorbij voor het je lief is. "Onze normen zorgen dat we als een batterij leven. Wat kan het mij schelen. Zo denken wij de vaste lasten blijven, dus je moet van acht tot vijf zweten. Je pakt een klein beetje, hopen dat je lang genoeg leeft en als een oude lul van pensioen eet."

Maar je mag niet negatief zijn of desperaat...

"Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!"

Het einde van de maand op een zondag, waar de wintertijd ingaat en de klokken een uur teruggedraaid mogen worden. Een uurtje extra slapen of gewoon nog een uurtje langer de nacht in, het is maar hoe je het bekijkt. Ikzelf heb een goed weekend achter de rug. Duik terug in de tijd met me...

Deze week kon natuurlijk al niet meer stuk door de vakantie waarbij de kalmte door mij goed gewaardeerd werd. De kalender geeft vrijdag aan, het weekeinde. Vandaag start ik met een volwaardige chill-sessie, waarbij veel mensen het woord 'chillen' nog dagelijks misbruiken. Of ja, misbruiken, in een verkeerde context dan. Mijn geliefde fruitmelk Vifit in mijn rechterhand tijdens een waka, niet wetend waar ik ga. Met een goede kameraard, welteverstaan. We bereiken een bankje waar vloeitjes, opgerookte peuken en jointjes op de grond liggen. We nemen plaats en rustgevende muziek laat ons ontspannen. 
Levensopvattingen volgen elkaar op, zo ook de uren. Op zijn tijd keren we terug naar de thuisbasis. Met het avondeten in onze maag worden de eerste bieries aangebroken. We treffen nog twee kameraden en zijn op weg naar popcentrum Mezz, iets naast het centrum van Breda. Na het stallen van onze bika's, het laten zien van de eTickets en het krijgen van een Mezz-stempel, zijn we binnen. De eerste lage wob-geluiden zijn al te horen, die met het openen van de twee tussendeuren met volle bass ondersteund worden. Step Right Dub is aan! 

De liefde die er heerst is opmerkelijk. Normaliter zou ik dat niet zo benadrukken op een dubstep feest, maar ditmaal kan ik er niet omheen. Genoeg schaamte-loze pappies en mammies die met ons meespringen op de golven van elektro-nische geluiden en een praatje maken. Het mooie aan elk dubstep feest is dat er een grote variatie aan mensen aanwezig is, verschillend van (sub)cultuur en leefstijl. We delen allemaal dezelfde interesse. En daar wordt als een gek op bewogen. Van toepasselijk tot vergezocht, van rustig tot wild, van uitgedacht tot geïmproviseerd, alle moves komen aan bod. Nog mooier is dat je er niet scheef op nagekeken wordt. Deze gehele dubtrip duurt zes uur, waarvan we er vijf volhouden. Te wijten aan de bieries kunnen we niet langer op onze benen staan. Flinke trek in een late night snack heb ik nu toch ook wel. Moeten we nog wel helemaal terug naar Oosterhout - en onderweg is er natuurlijk geen tent meer open rond 4 uur 's nachts. Eenmaal aangekomen, waar de wegen van mijn kameraden en ik scheiden, schiet een spaak van mijn bika los en scheurt mijn wiel. Verder fietsen is niet meer mogelijk. Nog geen vijf minuten daarvoor zei ik nog: "Stel dat je nu zou moeten lopen..." Het eerste wat ik nu zei? "Karma." Nog een half uur lang doorbijten voordat ik mijn achterdeur zou bereiken. Dat ene moment dat ik mijn sleutel in dat sleutelgat steek is zo bevredigend. Mijn voeten worden bevrijd uit mijn Jordans, het blik knakworsten wordt geopend en ik kan neerploffen op de dichtsbijzijnde stoel. Wauw, dat was me het feestje wel.

Mijn nachtrust was optimaal, dat kan ik je vertellen. Helaas niet voor al te lange duur; de zaterdag was ik zo rond 10 uur 's ochtends alweer wakker. Drie uur later stond ik alweer met een kameraad in Tilburg voor een afspraak. Het kwartier daarna kon ik mijn nieuwe sneaker pick-up in de achterbak leggen. De legen-darische Jordan 11 Space Jam (voor de geïnteresseerden een sneak peek) kan thuis op de planken! "Vind ik leuk", zeg ik tegen mezelf alsof Facebook werkelijkheid wordt. We vervolgen onze weg naar de kassa van popcentrum 013, waar we gelijk onze gastenlijst plekken het werk kunnen laten doen. Een blauw, corny bandje om de pols om toegang te hebben tot een langdurig indoor hiphop festival: Definitie van Hiphop.

Bekende gezichten zijn overal te vinden, flyers liggen verspreid over de grond en een grote wietwolk cirkelt om en in het gebouw. Dan weet je dat het aan is. Een logisch gevolg is dat je met meer mensen kan chillen, maar hen ook weer sneller kwijtraakt. Het wachten is op Freez, die rond 16:40 uur zijn show zou hebben. Dat bleek verschoven te zijn, en ik kan even een andere kameraad van het station ophalen. Weer terug bij DVH merk ik op dat ik Zo Moeilijk gemist heb. Jammer wel, maar Winne compenseert het helemaal met o.a. zijn emotionele performance van 'Lotgenoot'. Red Bulls worden achter elkaar gedronken omdat ik op de hoogte was van de volgende acts: Dret & Krulle en Kubus & Rico. De 'New Skool MC's EP' en 'DMT' plaat heb ik beide kapot gedraaid, dus die komen vandaag goed tot zijn recht. Hoe de bass inklapt bij 'Bijlmerstyle Anthem' en hoe men applaudiseert en juicht bij Rico's danspasjes op 'De Freak De Flow' zijn erg memorabel. Nu is te zien hoe er steeds meer plastic bekertjes de lucht in vliegen, nadat het gooien van blikjes ter plekke verboden werd. Een duidelijke teringzooi, wel met gezelligheid. Je ziet me vooraan bij het podium staan, meeschreeuwend op de boombap rijmschema's van Rico. Een Muzikale Trip met mezelf en het interesseert me niet wie me erop aankijkt. Ver weg van hier, daar ben ik.

We schuiven langzaam weg om even een pauze te nemen en wat te eten. Brandstof nodig, en we komen voor de hand liggend bij de Mc Donalds aan. Cheeseburger, hamburger, McFlurry bosvrucht. Ziezo. Hiermee kan ik wel weer even door, en zo hoor ik de dubstep alweer door de boxen klappen als Boef en De Gelogeerde Aap op het podium staan. "WIJ ZIJN .. INNOVATIEF .. NIEUWE LICHTING .. OMHEININGLOOS .. BREEK ONS DE BEK NIET OPEN" is wat ik men gezamenlijk hoor roepen. Fijne sfeer, die Zuidelijke zachte 'G' Gezelligheid. Zoals ze zelf ook aangeven: "Boek ons en je hebt feest." De moshpits zijn een aanslag op veel spieren waarvan ik de naam nog niet eens weet, moet je nagaan. Tijd voor een grotere pauze. Gasten die enthousiast door lijken te rappen, verschillende dames die op Timberlands rondlopen; dingen die ik graag zie. De laatste act die ik check is Zwart Licht XL, die het laatste optreden met band geeft. Van tevoren worden nog enkele tracks van 'FTG Vol. 3' gedraaid totdat het overvloeit in het inspelen van Zwart Licht XL. Vanaf hier gaat mijn energie naar haar eindstation. Leeroy praat met het publiek: "Duuubsteeep, duuubsteeep." Helemaal kapot, dat is hoe we gaan. Skinto en Noizboiz komen er ook nog bij. Ik voer moshpits met mezelf en doe de meest onvoorziene bewegingen. Misschien is dat wel de oorzaak van die overheersende spierpijn. Een onbekende keek me nog aan en schreeuwde: "WAAR IS DAT FEESTJE", wat ik aanvulde met: "HIER IS DAT FEESTJE!" En gaan! 

Erg lang lopen kan ik niet meer. Na de uitgang staat ons nog een flink stuk te wachten. In de parkeergarage staat de waggie en ik kan eindelijk mijn voeten laten rusten. Heerlijk. Bij het bereiken van de thuisbasis warm ik wederom knakworstjes op en die gaan er makkelijk in. De zondag daarna? De hele dag in bed liggen. Overal spierpijn. Mank lopen. He-le-maal kapot. En we hebben het naar onze zin gehad, oh jawel.

Stimulus

Geen koude rilling, geen vlaag van warmte. Geen smaak, geen trek. Geen taak, geen wens. Geen motivatie, geen behoefte. Geen inspiratie, geen vernieuwing. Geen frisse lucht, geen stank. Geen gedachtegang, geen gevoel. Geen dreiging, geen spanning. Gewoonweg helemaal niets.
Wazig gevoel. Het niet scherp kunnen stellen. Niet zien waar het uitgangsbordje hangt. Tevens niet zien waar de ingang is. "Ik zal er momenteel wel gewoon in zitten," luidt een innerlijke stem, "maar waar ben ik?" Vrijwel alles lijkt onduidelijk. Het is geen probleem om me letterlijk te lokaliseren. Wel om te ontdekken waar ik écht ben. Want ik ben wel hier, maar ook weer niet. Tijdelijk afwezig, in een witte ruimte. Dit gevoel doet me denken aan de sfeer die op een gebruikelijke zondag heerst. Maar dan over en over. Dag in, dag uit. Een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen. Wat ik ermee aan moet, weet ik echt niet. Ik doe mijn dingen om te leven als mezelf. Ik doe wat elk mens moet doen zoals naar school en werk gaan. Ik voltooi de dingen waar ik aan begin. Ik werk steeds toe naar het voldoen aan de eisen. In princpe lukt me dat ook wel. Maar kan ik aan mezelf voldoen? En wanneer heb of voel ik voldoening?
Laat me eerlijk zijn als ik zeg dat ik niets meer voel bij de dingen die ik doe. Zo af en toe kan ik nog nieuwe energie uit muziek halen, wat voor mij dan ook een grote waarde heeft. Mensen om me heen zijn warmte. Of zo. Vraag mij hoe het met me gaat en ik antwoord met 'gaat zijn gangetje'. Ik geloof niet dat het 'zijn gangetje' moet gaan, maar dat de pieken en dalen er moeten zijn. De vernieuwingen maar ook de herinneringen. De variatie maar ook het gebruikelijke. De inspiratie maar ook de blocks. De lach maar ook de traan. Juist, dit is niet wat het moet zijn.
Enfin, mensen zijn warmte. Laat me liefde spreiden naar mijn familie en vrienden. Ook al zie ik vrienden nog dagelijks vervagen, ik heb ze lief. Als we ooit een raakvlak hebben gehad, een gevoel gedeeld hebben of iets voor elkaar hebben kunnen betekenen, ben jij er een van. Alleen maar liefde, jawel. Met de gedachte aan positivisme en fijne momenten probeer ik het verloren gevoel te vinden. Het terugwinnen van die vreugde. Zo hoor ik mezelf al zeggen: "Laat mijn lichaam reageren op een stimulus. Ik wil weer ervaren."

Vleugels spreiden

Onder het draaien van fijne reggae tunes werp ik een blik op een willekeurige klok. Geen enkele klok in mijn kamer staat synchroon met de andere, dus ik probeer de meest aannemelijke tijd te onthouden: 04:01 uur. Mijn leefstijl is eerder al zijn ritmegevoel verloren, waardoor ik de zonsopgang bijna breed-lachend kan en wil begroeten. Red Bull en Dextro zie ik als hulpmiddelen om de nacht door te komen, dus die raak ik dan ook met geen vinger aan. Al zou het soms wel lekker zijn, eerlijk. Het lijkt alsof ik mij en mijn doorzettingsvermogen op de proef stel. Wel ben ik te spreken over een boterham met verse kaas. Daar kan je me 's nachts nog voor wakker maken. 

Het wordt langzaam maar zeker duidelijk; mijn tijdsbesef is niet wat het geweest is. Sterker nog, ik zal weer moeten leren 'hoe het zou moeten'. Wel handig als ik buiten mijn dierbare vakanties mezelf moet kunnen geven. Want zo moet ook ik weer aan de slag. Dan let ik nog niet eens zozeer op het productieve vlak, maar op de situatie zelf. Het zetten van een wekker om op tijd bij de gemaakte afspraken aanwezig te kunnen zijn. Het hanteren van bepaalde gedragscodes. Het vertegenwoordigen van iets waar je niet eens volledig achter staat. Het verantwoorden van gemaakte keuzes. Het toelichten van eigen overtuiging. Het moeten. Het constant -verdomme- moeten. Vanuit mijn luie stoel vind ik het maar geen prettig vooruitzicht. Maar goed, ik mag ook niet te zuur zijn.
Aan de slag! Zo, terug op mijn focus. Zodra ik uit mijn bed gerold ben, loop ik naar beneden om op eigen krachten te komen. Daaropvolgend ga ik richting school waarbij ik al rekening moet houden met de buitenwereld. Toch zijn we niet allemaal verloren zielen. Die indruk heb ik nog steeds vaak bij mensen, maar dat is nu niet relevant. Er zijn er ook nog genoeg die energie uit vriendelijkheid en liefde halen. Het groeten van een onbekende is zo'n voorbeeld. Of het opmerkelijke moment waarbij die onbekende je vóór is. Dat heeft een positieve werking op mijn gemoedstoestand. Uiteindelijk is vrijheid toch die hele streef voor me. Alle codes en wetten eromheen maken het soms wel lastig. Laat mij maar zien dat het niet zo is. Precies, dat valt niet te ontkennen. En zo kan de vogel zijn vleugels niet volledig spreiden...

Werkelijkheidswaarde

Van mijn eerste woorden tot mijn laatste adem. Wat daartussen zit? Geschiedenis... En de toekomst geschiedt wel 's. Het ongeschrevene vindt zijn letters maar ik weiger een pen te pakken. Ik denk dat dat een passende beschrijving is bij dat gevoel. 

Het constante kleintje die zijn weg gevonden heeft in het groeien, het opgroeien. Rapper DMX zei eens krachtig: "I'm a big boy now, but I'm still not grown", waar ik wel iets in zie. Wanneer bereik je jouw volmaakte ik? Een op niveau handelend individu die de touwtjes in handen heeft? Hoogstwaar-schijnlijk neigen mensen me te verbeteren met woorden als 'je blijft groeien' of 'niemand is volmaakt'. Hierbij vind ik de keerzijde bijna nog interessanter: het op jonge leeftijd accepteren van zojuist genoemde aspecten. Besef van werkelijkheidswaarde.
Bij het inzoomen op die werkelijkheidswaarde stuit ik op levenselementen. Liefde. Respect. Vertrouwen. Ik zou het graag willen kaderen in 'solidaire levensbehoeften', naast de algemeen bekende primaire en secundaire. Voordat ik afdwaal, wil ik maar aangeven dat je als opgroeiend, fantasierijk kind al ver kunt komen met een bepaalde houding. Een ongeschreven wet die slechts iets puurs vertegenwoordigt. Een goede ziel uit zich niet per se in kennis en wijsheid. Wel in ervaring en puurheid. Dat is waar zelfs volwassenen soms nog van kunnen leren.
En waarom zouden we ons ineens aan bepaalde gedragsregels moeten vastklampen? Fuck off als dat het juiste moet voorstellen! De één praat over waardevolle postzegels, de ander over moeilijk te krijgen ruilkaarten. De één raakt verzuurd door zijn/haar 9 tot 5, de ander jaagt zijn/haar dromen na. De één koopt een gouden ketting, de ander exclusieve sneakers. So be it! Hopelijk is gelijkheid meer dan een mooie belofte. Solitair of solidair?

De toeschouwer hemzelve

Het is een donkere, afgekoelde avond die dicht tegen de nacht ligt. Een onteerde zomer. Mid augustus. Het feit dat ik mezelf met voldoende kleding kan omhullen doet me deugd. 'k Heb het niet zo op een constant benauwde zomer; doe mij maar een stevige winter. Edit: ik negeer de scheve blikken. 

Niet wetend waar ik ga, zet ik de eerste voetstappen. Al snel wordt me duidelijk dat ik een welbekende route loop. Regendruppels dalen neer op mijn fitted cap. Kikkers, padden en (naakt)slakken liggen verspreid over de paden. Een licht zomerbriesje langs mijn nekharen. Daar ben ik dan; de toeschouwer hemzelve. En als ik even rondkijk vraag ik me af... Wat is hier gaande? Jongeren die besluiteloos paraderen, ouderen die ook maar wat aankloten. En gelúkkig dat ze zijn, niet te filmen gewoon. Dat is wat ik graag zie, maar hoe dan, waarom? Overdag is stress bij genoeg gelaatsuidrukkingen af te lezen, 's avonds lijkt het zichzelf weg te spoelen met een x-aantal glaasjes alcohol. Veel uren draaien om vervolgens te zuipen tot je kruipt. Onderhand een wekelijks ritueel voor velen. Slecht is het niet, in tegendeel, want er is sprake van saamhorigheid en een vreemde vorm van liefde. Mensen die in het dagelijkse leven in een grot lijken te wonen, staan nu nog geen meter van je af. Ze groeten je zelfs, wat je op dat moment even met hen verbindt. Een drankje maakt de mens losser, nietwaar? 

Nu de woorden 'saamhorigheid' en 'los' genoemd zijn, besluit ik om mezelf even af te zonderen. Precies op dat moment zie ik een flinke groep jongens op elkaar inslaan. Een groep die natuurlijk in tweeën te verdelen is, terwijl ze als eenheid in dezelfde discotheek stonden. Daar komen 'saamhorigheid' en 'los' weer terug. Er zijn genoeg scenario's te bedenken maar dat is niet aan mij. Ik vraag me slechts af... Waarom? Een half uur terug zat de spitse politie nog hier en daar te controleren. Nu waren ze nergens te bekennen. Waarom? Het aantal toeschouwers neemt toe. Waarom? Enkele hersenspinsels alhoewel die laatste wel te bevatten is. Een opmerkelijke avond terwijl ik slechts voor mijn rust er tussenuit ging. Het 'waarom' is iets dat weer bij me opkomt. Maar eerlijk; ik weet het niet...

Dat ben Nick

Ik. Mij. Degene die dit schrijft. Nick. Brow-N. Lyricist. Jongeman. Kameraad. Student. Zoon. Mens. Aangenaam kennis te maken.

In levende lijve ben ik hier. Hier, om mezelf te reflecteren, of misschien wel om mezelf te vinden. Geen idee, weet ik veel. De tijd is in ieder geval rijp om een ontwikkeling 'vast te leggen'. Of om gewoon te gaan, begrijp je? Op een moment als dit vind ik mij en mijn gedachtegangen maar vaagjes, maar ook wel weer toegankelijk. Het is op een begrijpelijke manier verwarrend. Zo stap ik de ene dag uit bed met de gedachte aan de avond ervoor, waarin ik me kostelijk vermaakt heb. Een andere dag stap ik uit bed met een leeg gevoel. Hoe is dat dan? Hoe kun je nou de ene dag de wous uithangen en de andere dag niet eens weten wat er gaande is? Een vrij algemene vraag die het 'water/vuur' principe prima benadrukt. Je kan er simpelweg een cliché antwoord op verwachten; het leven kent zijn ups & downs. Maar is dat dan het antwoord waar ik genoegen mee moet nemen? Moet ik het laten, of erover praten? Natuurlijk moet elke leefstijl wel variatie kennen en zodoende per dag uniek kunnen zijn. Dat is gewoon hoe dat gaat. Dan denk ik dat de stelling een nieuwe wending krijgt. Hoe vind ik gaandeweg geluk? Hoe kan ik uiteindelijk genieten van hetgeen ik doe? Pffft, was ik nét kalm met rustige muziek op de achtergrond, komt dit effe in me op. En anderen maar denken dat alles koek en ei is. Ach, dat is slechts mijn vertoning. Zolang ik lach is het goed toch? Hmpf, dat is niet eens kunst. Ja, een koud kunstje misschien. Laat ik het even van me afzetten, even luchten. Wie weet kom ik nog wel ergens achter...