Nog steeds weg van teruggeweest. Op een doldwaze rit door de United States. Het was mijn leven voor de afgelopen vier maanden, en het lijkt nog steeds die vorm aan te nemen. Nog even dan.
Toen ik op 6 januari voet zette in Houston, realiseerde ik me toch eindelijk dat het Amerikaanse avontuur echt begonnen was. Geen weg meer terug naar mijn comfort zone, waar ik even veel van hield als behoefte bij had om even afstand van te doen. De tijd was rijp voor mij om een sprong in het diepe te nemen; naar de andere kant van de wereld te vliegen en te ervaren hoe het is om volledig op mezelf aangewezen te zijn. Nu, een ruime vier maanden later kan ik zeggen dat het een hell of a ride is geweest, maar wel de tofste. Ik ben de beste mascotte die ervoor pleit dat een exchange volgen het beste is wat je kan doen. Het is me al eerder verteld, maar nu kan ik het toch uit eigen ervaring verantwoorden. Voorheen heb ik jullie enigszins op de hoogte proberen te houden door wat updates te geven over hoe het me er allemaal aan afging. Daarna werd het een beetje stil en dat is enkel en alleen te wijten aan de opbouwende hectiek van het exchange leven dat ik leidde.
Voordat je denkt dat dit alles één groot reisavontuur is, spring ik in om het je uit te leggen. Ik heb afgelopen semester fulltime gestudeerd aan Northern Arizona University, in de Creative Media and Film specialisatie. Voor het eerst in mijn schoolhistorie was ik bevoegd om zelf al mijn vakken te kiezen, dus ik wilde focus leggen op alles wat me aantrok; filosofie, Spaans, fotografie, videojournalistiek en journalistiek in de vorm van het schrijven voor de schoolkrant. Hoe verder ik in het semester geraak, hoe drukker ik het krijg. Da’s precies wat zich in de afgelopen maanden ontwikkelde.
Maar ik was wel vastberaden om al mijn schoolwerk in de doordeweekse dagen te proppen, zodat ik in het weekend er tussenuit kon gaan. En dat is me gelukt. Slechts vier weekeinden heb ik níets bezocht. Mijn eerste trip was nog relatief dichtbij, naar het red rock gebied van Sedona, Arizona. Vlak daarna schoof ik al door naar de buurstaat Nevada, om naar het grote-mensen-speelpaleis Las Vegas te gaan. Toen moet ik doorgekregen hebben hoe leuk het is om nieuwe gebieden en mensen te leren kennen. Mijn volgende trip was mijn eerste en laatste poging om naar de Lava Tubes te gaan, wat zich in principe in Coconino bevindt. Er lag een immens pak sneeuw waar we niet op gerekend hadden, dus na anderhalf uur door de genadeloze sneeuw te banjeren, hebben we het – voor onze eigen veiligheid – opgegeven en terugwaarts gelopen. Het idee was om terug te keren wanneer de sneeuw weg zou zijn, maar dit is uiteindelijk nooit gebeurd. Niet getreurd: erop volgde een sterk zuidelijke trip naar het warme en cactus-rijke Tuscon, waar we erg indrukwekkende hikes over het weekend verspreidden. En waar dan naartoe?
Phoenix. Ik was een van de gelukkigen die de wedstrijd van LA Dodgers an AZ Diamondbacks kon bijwonen. Zoals ik in alle eerlijkheid verwachtte, werd het stadium gedomineerd door wit-blauwe outfits, omdat iedereen voor de LA Dodgers zou juichen. Ik voelde me nog schuldig, omdat de AZ Diamondbacks Arizona moeten representeren, maar ze waren duidelijk minder op level dan de Dodgers. Hieropvolgend reden we verder naar Goldfield Ghost Town, waar ik me al op verheugde sinds ik foto’s zag op andermans Instagram account. Dáárna hebben we een van onze verste ritten gemaakt naar Monument Valley, Antelope Canyon en Horseshoe Bend, wat net over de grens naar Utah kruipt. Met nadruk de laatstgenoemde was erg indrukwekkend. We raakten zelfs verdwaald door af te dwalen naar en in New Mexico, waar we semi-nerveus ons verblijf in Farmington boekten. Toch weer een ervaring rijker.
De week daarna was Spring Break; het cruciale punt van vrije tijd. We bewogen onszelf via slinkse manieren naar Puerto Peñasco, beter bekend als Rocky Point, Mexico. Om over die grens te rollen en mijn Spaans fulltime te testen heeft iets speciaals in mij losgemaakt. Ik hecht diepe waarde aan die tijd, zeker toen ik de enige sleutel van ons appartement kwijtraakte in het midden van de nacht. 'k Heb wel de 800 pesos betaald aan de sleutelmaker. Op mijn aandringen zijn we voortbewogen naar de grote stad San Diego, waar we naar de kolossale San Diego Zoo zijn geweest. Ook hebben we Old Town San Diego gecheckt, en La Jolla Beach, waar wilde zeehonden en zeeleeuwen kreunen langs de kust. Dat was heel bevrijdend. Toen, op een moment van drie maanden wonen in Flagstaff, ben ik eindelijk naar de Grand Canyon gegaan. Mijn zus en haar vriend bezochten me, wat me eindelijk daarheen heeft doen bewegen. We bewandelden het South Rim Trail om ongeëvenaarde uitzichten te genieten.
Ik ga eerlijk met je zijn. Ik realiseerde me dat ik verscheidene uithoeken van Arizona bezocht, maar leek de nabije omgeving te missen. Zo heb ik trips naar Prescott, Williams, Seligman en Payson gedaan, evenals trips naar lokale monumenten zoals Wupatki, Sunset Crater en Walnut Canyon. Williams en Seligman hebben precies laten zien wat ik verwachtte; een enorme toewijding aan Route 66. Zeker een aanrader voor een ieder die in Arizona wilt vertoeven. Prescott bood een mooie, rustige omgeving, terwijl Payson toegang biedt tot het mooie Tonto Natural Forest. Niet in woorden uit te drukken hoe je zulke indrukwekkende en ondergewaardeerde plekken kunt zien op een kleine afstand.
Daarna kwam dan het moment waar ik lang op hoopte: Los Angeles! Woorden schieten tekort als ik probeer te beschrijven hoe dol ik ben op deze plek. Niet alleen struinden we langs de toeristische hoogstandjes zoals Hollywood, Santa Monica en Venice, maar heb ik me ook vastberaden verplaatst naar de achterbuurten van Compton, Inglewood en Long Beach. Zeker het rondlopen en fotograferen onder druk in Compton was een intense, maar onvergetelijke ervaring. De situatie lijkt beter dan wat het zo’n 20 jaar geleden heeft moeten zijn, maar nog steeds voel je als buitenstaander een zekere druk. Los daarvan hebben we tweemaal pistoolschoten gehoord en een zakje heroïne op straat gevonden. Voegt toch wat toe aan je wandeling. Long Beach was erg mooi met haar uitgestrekte stranduitzichten. Het besef dat er zoveel bekende mensen hebben rondgelopen door heel Los Angeles, maar ook het grote contrast zien tussen rijk en arm is iets wat je moet ervaren in plaats van over laten vertellen.
Later ging ik dan terug naar de Grand Canyon, om ditmaal de Bright Angel Trail te beklimmen. Na 2000 feet gedaald te hebben zagen we een bordje met informatie. Er dan achter komen dat je nog niet eens op een kwart van de totale route bent is een inslag op je zelfvertrouwen. Maar het was echt een ziek aantal stappen, dat kan ik je wel vertellen, en je praat over een totale hike van zes uur. Blij dat ik toen dus besloot om terugwaarts te gaan, om nog net voor zonsondergang terug bij de top te zijn. Het is wel iets wat je wederom zelf gedaan en gezien wilt hebben. Dat dan weer wel. De weken daarna zijn rustig in de term van reizen, maar het tegenovergestelde in het studeren. Ook moet ik me voorbereiden op je vervolg- en terugreis, waardoor er een x-aantal dingen die ik nog wilde doen, niet heb kunnen doen. Ik wilde mijn laatste momenten toewijden aan de bucketlist van foto’s die ik nog moest en zou maken. Vooral mijn huurfiets heeft me significant geholpen om veel plekken op tijd te bereiken.
En zo is het alweer het einde van het semester. Zo vlug als dit – hopelijk – leest is ook zo vlug als ik het geschreven heb. Non-stop, aan één stuk door. Met twee weken aan vrije reistijd wil ik er het beste van maken. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik mijn tweede trip naar Los Angeles gehad en zit ik te wachten op het vliegtuig dat me naar Chicago zweeft. Ook nu is Los Angeles goed voor me geweest, en gelukkig ook ietwat goedkoper dan de vorige keer. Enorm enthousiast voor de urban omgeving van Chicago en al haar mooie bezoekpunten. Het idee is om de reis te vervolgen naar Washington DC, Baltimore, Philadelphia en als eindklapper New York. Je kunt begrijpen dat het een intens tijdsbestek is, maar wel erg belonend. Tot ik de eindstreep bereik in het einde van mei, zal ik mezelf pushen om het meeste en beste beeldmateriaal te verzamelen, zodat ik je bij terugkomst de meest kleurrijke verhalen kan vertellen.
Ik zie je graag aan de andere kant. Tot later.
