Werkelijkheidswaarde

Van mijn eerste woorden tot mijn laatste adem. Wat daartussen zit? Geschiedenis... En de toekomst geschiedt wel 's. Het ongeschrevene vindt zijn letters maar ik weiger een pen te pakken. Ik denk dat dat een passende beschrijving is bij dat gevoel. 

Het constante kleintje die zijn weg gevonden heeft in het groeien, het opgroeien. Rapper DMX zei eens krachtig: "I'm a big boy now, but I'm still not grown", waar ik wel iets in zie. Wanneer bereik je jouw volmaakte ik? Een op niveau handelend individu die de touwtjes in handen heeft? Hoogstwaar-schijnlijk neigen mensen me te verbeteren met woorden als 'je blijft groeien' of 'niemand is volmaakt'. Hierbij vind ik de keerzijde bijna nog interessanter: het op jonge leeftijd accepteren van zojuist genoemde aspecten. Besef van werkelijkheidswaarde.
Bij het inzoomen op die werkelijkheidswaarde stuit ik op levenselementen. Liefde. Respect. Vertrouwen. Ik zou het graag willen kaderen in 'solidaire levensbehoeften', naast de algemeen bekende primaire en secundaire. Voordat ik afdwaal, wil ik maar aangeven dat je als opgroeiend, fantasierijk kind al ver kunt komen met een bepaalde houding. Een ongeschreven wet die slechts iets puurs vertegenwoordigt. Een goede ziel uit zich niet per se in kennis en wijsheid. Wel in ervaring en puurheid. Dat is waar zelfs volwassenen soms nog van kunnen leren.
En waarom zouden we ons ineens aan bepaalde gedragsregels moeten vastklampen? Fuck off als dat het juiste moet voorstellen! De één praat over waardevolle postzegels, de ander over moeilijk te krijgen ruilkaarten. De één raakt verzuurd door zijn/haar 9 tot 5, de ander jaagt zijn/haar dromen na. De één koopt een gouden ketting, de ander exclusieve sneakers. So be it! Hopelijk is gelijkheid meer dan een mooie belofte. Solitair of solidair?

De toeschouwer hemzelve

Het is een donkere, afgekoelde avond die dicht tegen de nacht ligt. Een onteerde zomer. Mid augustus. Het feit dat ik mezelf met voldoende kleding kan omhullen doet me deugd. 'k Heb het niet zo op een constant benauwde zomer; doe mij maar een stevige winter. Edit: ik negeer de scheve blikken. 

Niet wetend waar ik ga, zet ik de eerste voetstappen. Al snel wordt me duidelijk dat ik een welbekende route loop. Regendruppels dalen neer op mijn fitted cap. Kikkers, padden en (naakt)slakken liggen verspreid over de paden. Een licht zomerbriesje langs mijn nekharen. Daar ben ik dan; de toeschouwer hemzelve. En als ik even rondkijk vraag ik me af... Wat is hier gaande? Jongeren die besluiteloos paraderen, ouderen die ook maar wat aankloten. En gelúkkig dat ze zijn, niet te filmen gewoon. Dat is wat ik graag zie, maar hoe dan, waarom? Overdag is stress bij genoeg gelaatsuidrukkingen af te lezen, 's avonds lijkt het zichzelf weg te spoelen met een x-aantal glaasjes alcohol. Veel uren draaien om vervolgens te zuipen tot je kruipt. Onderhand een wekelijks ritueel voor velen. Slecht is het niet, in tegendeel, want er is sprake van saamhorigheid en een vreemde vorm van liefde. Mensen die in het dagelijkse leven in een grot lijken te wonen, staan nu nog geen meter van je af. Ze groeten je zelfs, wat je op dat moment even met hen verbindt. Een drankje maakt de mens losser, nietwaar? 

Nu de woorden 'saamhorigheid' en 'los' genoemd zijn, besluit ik om mezelf even af te zonderen. Precies op dat moment zie ik een flinke groep jongens op elkaar inslaan. Een groep die natuurlijk in tweeën te verdelen is, terwijl ze als eenheid in dezelfde discotheek stonden. Daar komen 'saamhorigheid' en 'los' weer terug. Er zijn genoeg scenario's te bedenken maar dat is niet aan mij. Ik vraag me slechts af... Waarom? Een half uur terug zat de spitse politie nog hier en daar te controleren. Nu waren ze nergens te bekennen. Waarom? Het aantal toeschouwers neemt toe. Waarom? Enkele hersenspinsels alhoewel die laatste wel te bevatten is. Een opmerkelijke avond terwijl ik slechts voor mijn rust er tussenuit ging. Het 'waarom' is iets dat weer bij me opkomt. Maar eerlijk; ik weet het niet...

Dat ben Nick

Ik. Mij. Degene die dit schrijft. Nick. Brow-N. Lyricist. Jongeman. Kameraad. Student. Zoon. Mens. Aangenaam kennis te maken.

In levende lijve ben ik hier. Hier, om mezelf te reflecteren, of misschien wel om mezelf te vinden. Geen idee, weet ik veel. De tijd is in ieder geval rijp om een ontwikkeling 'vast te leggen'. Of om gewoon te gaan, begrijp je? Op een moment als dit vind ik mij en mijn gedachtegangen maar vaagjes, maar ook wel weer toegankelijk. Het is op een begrijpelijke manier verwarrend. Zo stap ik de ene dag uit bed met de gedachte aan de avond ervoor, waarin ik me kostelijk vermaakt heb. Een andere dag stap ik uit bed met een leeg gevoel. Hoe is dat dan? Hoe kun je nou de ene dag de wous uithangen en de andere dag niet eens weten wat er gaande is? Een vrij algemene vraag die het 'water/vuur' principe prima benadrukt. Je kan er simpelweg een cliché antwoord op verwachten; het leven kent zijn ups & downs. Maar is dat dan het antwoord waar ik genoegen mee moet nemen? Moet ik het laten, of erover praten? Natuurlijk moet elke leefstijl wel variatie kennen en zodoende per dag uniek kunnen zijn. Dat is gewoon hoe dat gaat. Dan denk ik dat de stelling een nieuwe wending krijgt. Hoe vind ik gaandeweg geluk? Hoe kan ik uiteindelijk genieten van hetgeen ik doe? Pffft, was ik nét kalm met rustige muziek op de achtergrond, komt dit effe in me op. En anderen maar denken dat alles koek en ei is. Ach, dat is slechts mijn vertoning. Zolang ik lach is het goed toch? Hmpf, dat is niet eens kunst. Ja, een koud kunstje misschien. Laat ik het even van me afzetten, even luchten. Wie weet kom ik nog wel ergens achter...