Koetjie-koe

Veel ongecontroleerd kwijl. Kleine porties eten. Voorgeschotelde hulp en bediening. Gemakkelijk traanvocht bij pijn, gemakkelijk traanvocht bij vreugde. Kleine, korte bewegingen. Snelle groei en ontwikkeling. Nieuw leven. Een pasgeboren baby. [Edit: één vraag hoor ik al in je hoofd naar boven komen; 'valt kwijlt überhaupt te controleren?'] Dat laat ik in het midden terwijl ik naar het topic zelf terugschakel.

De geboorte van je kleine. Dé wonderlijke -en wellicht meest schitterende- gebeurtenis in een mensenleven. De door voeding en liefde grootgebrachte recruut met hetzelfde bloed als jij. De adem die hij/zij dankzij de vrouw mag uitblazen. Jaaa, leuk leuk leuk. Bij deze skip ik het kleurrijke sentiment tijdig. Het kindje is er, inclusief de overgedecoreerde kinderwagen en talloze sabbelknuffeltjes. Elke sterveling met een voorgeprogrammeerde, warme ziel die niet ontkomt aan jullie trotse verschijning, gluurt naar het kindje. De daarbij uitgesproken 'aaah, wat een mooi kindje' doet de ouders schitteren. Terwijl het kind graflelijk is en de ouders er bijlopen alsof ze in een survivaltocht zitten. Maar ach, wat is het toch een zegen.
Zo'n situatie deed zich voor toen ik aan het werk was. Om mijn medeleven te tonen, deed ik me voor als zo'n bovengenoemde persoon en keek ik effe naar het rozekleurige hoofdje dat de grootte had van een sinaasappel. Vuistjes gebald, oogjes stijf dichtgeknepen. Het mondje brabbelde wellicht íets -of probeerde slijm te verwerken- maar liplezen mocht niet baten. Mijn vraag of het een jongen of meisje was, leverde het volgende antwoord op: "Een meisje! Ze ligt onder een roze dekentje, maar dat zie je nie! Als ze ouder wordt, zie je dat natuurlijk wel." "Ha-há, já! Leuk hoor", luidde mijn reactie. In wezen ondervond ik een ouderlijke kortzichtigheid. Misschien wordt het wel helemaal nooit zichtbaar. Misschien is er alleen maar geslachtsbepaling, maar komt er later een andere voorkeur. En hoe moeten onwetenden dat dan aan de buitenkant zien? Daarbij ontstaat er bij mij alleen maar hoop voor het kindje, dat hij/zij op alle fronten gewoonweg kan en mag zijn wat hij/zij wilt en dat er altijd sprake is van acceptatie en waardering. Je weet wat er soms op het nieuws komt over baby's hè. Daarom.
Bij het brainstormen daarover word ik alweer wakker geschud met 'koetjie-koe's' en 'toet-toet-toetjes'. Einde topic.

Zakkie stront erbij?

"Pffft, heb echt een kutdag gehad. Werkelijk alles zat me tegen en ik ben er helemaal klaar mee. Met vandaag. Wat een kutdag." Dit, of iets wat er op lijkt, krijgt iedereen weleens te horen van een ander. Waarom? -Omdat men zijn leed, woede en frustratie graag verpakt in een zak stront van woorden. En die zak stront moet ook weer gestort worden. Op iemand die zich daarvoor blootstelt. "Wil je alsjeblieft even mijn zak stront over je heen laten komen", vroeg niemand. Jij, met je dichtsbijzijnde aanwezigheid, menselijk gedrag en overige levensverschijnselen, bent dan het perfecte aanspreekpunt. Je collega die een half uur later dan jij begint, komt net aanlopen.

"Maar echt hoor, die achterlijke baas van me... Hoe bedenkt hij al die kutklusjes toch?! En dan die spuuglelijke pantalon van 'm... En dat afgrijslijke overhemd... Shiiit. Met die ruitjes. Shiiit. En dat zie-me-gaan gezicht. Shiiit. Dat is dan toch gewoon helemaal..." -Hier probeer je de vierde 'shiiit' mentaal te verbieden- "... SHIIIT!" Helaas, The Force ain't with you. Ha! Star Wars, dat waren tijden. Toen Qui-gon het loodje legde, pffft. De intensiteit van dat moment... Ja, dat was het helemaal. "Hey, luister je wel?!" Geschrokken is je antwoord: "Huh, ja sorry." In je achterhoofd bedenk je smerige martelpraktijken maar het geklaag gaat verder.
"Dan nog te zwijgen over het waardeloze beleid op de zaak. Een klant van een collega stootte mijn cappuccino om en Victor riep dat ík die plakzooi maar moest opruimen. Da's toch godverdomme niet te filmen?!" "Zweeg je inderdaad maar", zegt een innerlijke stem. Gelukkig komt de ja-wat-vervelend-voor-je nog wel geloofdwaardig over. "Ja toch! Ik was dus net zo verbaasd als jij." "Maar ik ben helemaal niet..." "-WAT EEN KUTVENT! Laat-ie me ook nog overwerken omdat Anja met zwangerschapsverlof thuis zit sinds gisteren. Dat ze dat kind er eens wat sneller uit perst... Hoe moet ik al dit werk vóór de 22e nog afkrijgen? Kan niet!" "Ach ja, morgen weer een dag, toch? Kop op hey, dat lukt je wel." "Dat zei ik dus ook! Dat zei ik ook toen ik mijn jas pakte om weg te gaan. GAAT HET NA ZO'N KWARTIERTJE INEENS STORTREGENEN! EN IK WAS NOG NIET EENS IN DE BUURT VAN MIJN TREIN! HAAR ZEIKNAT, TAS NET ZO DOORWEEKT ALS MIJN TAMPON EN HUMEUR NAAR DE TERING! GODVERDOMME!" "Maar denk je dan niet dat áls je morgen..." "NEE! NIETS KAN ME NU NOG HELPEN, NIETS!" "Hmm, in dat gev..." "TOT MORGEN!"

Stroomkring

Stroomkring

Tijd vliegt als je favoriete superheld

Daad na daad, de status wordt gekroond
Wordt diezelfde held niets verteld

Blijft 'ie in zijn eentje op een eiland onbewoond

Hetgeen ik kroon of bewoon is gelijk aan

Herinneringen die tot op heden vonken

Toentertijd kwam er ook al water uit mijn kraan

Waar zowel jij als ik liters van hebben gedronken

Elke slok was een glimlach

Elke glimlach een hartslag

Bij elke hartslag hield ik m'n hart vast

En ging ik er af bij de verkeerde afslag

Ze zeggen; 'vele wegen leiden naar Rome'

Door dat te volgen bleek het steeds vaker te kloppen

Had het me anders voorgesteld, te veel aan het dagdromen

Onderweg komen we met verhalen op de proppen

Hoewel het ritme getemd is

En de verbinding verbroken

Is dank mijn bekentenis

Terug naar de kern, stroomkring gesloten

Hemelwater

De dagen die zichzelf opvolgen bieden ons weinig goeds deze zomer. Helemaal niets eigenlijk, behalve een stempel dat dit een duidelijk kut land is. Erg veel hebben we daar ook niet aan, maar we zullen het ermee moeten doen. Het lijkt wel alsof de weergoden daarboven ons iets willen vertellen. Misschien is het ook wel gewoon karma. Niets om uit te sluiten. 

Hoe dan ook; wat te doen? Normaliter zou menig mens eropuit gaan, maar met dit weer kan je ervan uit gaan dat niemand daarop vooruit gaat. Alleen maar verzuurde gelaatsuitdrukkingen. Terwijl er ook zoveel overblijft van de wereld. Voor mij biedt een regenbui de ruimte om tot mezelf te komen. De dynamiek van de mensheid wordt parallel gedempt met het geluid dat we gezamelijk produceren. Eventjes niets. Op momenten als deze kijk ik graag toe hoe de druppels het woord van de natuur voeren. Het tikkende geluid op mijn dak en de naaktslakken die binnen no-time over de hele tuin samenscholen. Fantastisch toch. Even stil staan bij de zegen dat ik elke dag comfortabel wakker kan worden met een dak boven mijn hoofd. Niet iedereen kan dat zeggen en daar ben ik me bewust van.
Anderzijds vind ik het -op zijn tijd- heerlijk om in de (stort)regen te zijn. Kan het plaatje op dat moment compleet maken. Natuurlijk zijn er de tijden dat ik er absoluut geen zin in heb. Geloof me, ik weet wat het inhoudt. In alle ver-bazing met slechts een zomerjas door de stortregen wandelen, of 17 kilometer fietsen waarbij het eind steeds maar niet in zicht komt. Allemaal zo gek niet als je in zo'n onzeker land leeft. Alsof het weer zich aanpast aan de bevolking. Ik kan me er ook niet eens druk om maken. Leun achterover. 
Aanschouw het hemelwater.

Met gemak over de drempel

Met gemak over de drempel

De hemel is beschilderd met een wolkendek

Vol van kleuren en abstracte vormen

En ik weet niet of het de zon betreft

Moge het de hele nacht zo blijven stormen

Wervelwind met bladeren door de lucht vliegend

Regendruppels die neerdalen op de voorruit

Mij als nakomeling in slaap wiegend

Er is sprake van kalmte maar ik hoor luid

Hoe plezier zijn stempel drukt

En nagalmt van de melodie van vriendschap

Dat de auto met gemak over de drempel wordt gedrukt

Geluk valt niet te serveren op een dienblad

Dit is wij, dit is nu en we belichamen eenzelfde

Organisme dat geen naam aan hoeft te nemen

Grenzeloos overstijgen we kaders of helften

En doorbreken we blokkades en problemen

Want wat ik weet kan geen geheim blijven

Dat we kunnen rijden, remmen, arriveren

Maar mocht subtiliteit ooit nog verstijven

Weet dat ik de band eeuwig zal waarderen

Tierlantijn

Ken je dat? Het moment dat je in tranen wilt uitbarsten maar het niet gebeurt? Dat je oogleden zo zwaar zijn dat ze willen rusten, maar dat de chaos in je hoofd het niet toelaat? Dat het net iets te zwaar wordt maar je toch nog de laatste rotsblokken op wilt tillen? 

Het opgehoopte verdriet, de ultieme teleurstelling of gewoonweg het emo-tionele breekpunt. Het kan elke vorm aannemen. Slechte schoolprestaties, relatieproblemen, het overlijden van een naaste.. De lijst houdt niet op. Een wijsheid die ik heb opgedaan is het doorkrijgen van hoe de grens wordt over-schreden die je op dat zojuist genoemde breekpunt brengt. Zo is, uiteindelijk, veel te linken aan een teleurstelling. Had je die ene situatie niet zo verwacht? Had je gehoopt dat het anders zou lopen? Het is, in feite, precies zoals het heeft moeten zijn. Met verwachtingen en hoop legt de mens een dwaalspoor bij zich neer. Het mooiste scenario, de lelijkste scène. Het klinkt vaag, maar precies dat.

"Had het anders gedaan, je ziet mijn stand - punten zat

Beelden werden helder toen ik ongelukkig was

Heimwee naar die tijd, hoe gek het ook mag klinken

Vaarde op een vlot maar toch kon ik niet zinken"

'De waarheid is hard', zeggen ze. Cynisch, maar soms wel waar. Je had gewoon gehoopt dat het niet zó zou gaan. Juist dan gaat het zo. Dat miserabele gevoel dat je als individu in een hoekje gedrukt lijkt te worden. Die instorting. Jezelf overgeven aan je emoties. Het emotionele breekpunt. Een steekhoudend argument om in je verhaal te mengen als er een confrontatie volgt. Zo heb ik eens gelezen: "Het gaat niet om de lieve woorden die hij/zij zegt, maar om de tranen die hij/zij voor je laat vallen." Klinkt allemaal heel beeldend, maar dat is je reinste onzin als je het mij vraagt. Alsof tranen symbool staan voor verdriet. Een ieder mag bepalen hoe vatbaar hij/zij ervoor is. Natuurlijk is het soms ook wel lekker hoor, alles eruit janken. Voor mij ben je geen zacht gekookt ei als je als man zijnde huilt. Dames idemdito. Uit jezelf hoe je wilt en doe hoe je je voelt. Er zijn al genoeg acteurs en actrices op deze enorme aardkluit. Probeer door de tierlantijn heen te kijken. Als je toch eens zou zien hoeveel er anders loopt dan je had gehoopt, pffft...

Tranen in m'n ogen.

Glansrol

Glansrol

Draaiende wieltjes aan het mechanisme
Cirkelend om de boel op gang te krijgen
Aangestuurd door dit humanisme
Hebben wij de revolutie toegeëigend

Thans kan ik met bijl in de strijd mijn ei kwijt
Met voldoende afstand van patronen
Op de uitkijk voor spontaniteit
Zonder het enigszins te laten overstromen

Stromen, als het water dat vloeit in mijn wasbak
De zeepresten die langs mijn kaaklijnen dalen
Waarna de drang om te spreken slechts afzwakt
Buig ik de woordjes om tot compacte verhalen

Het verkondigen van een persoonlijk idealisme
Waar een ieder glansrijk in vrijheid bewegen kan
En niet door het systeem in cirkels wil zitten
Of strikt blijft hangen bij een stappenplan

De nodige isolatie bij modernisering
Lekkende kraakpanden en afgezette gebouwen
Niet met de vinger wijzen voor een samenzwering
Alleen jij kan jou bevrijden en ontvouwen

Shadazia

Op een onbekende weg, tegels hebben het patroon getekend. De strepen tussen de tegels, zijn het nou de randen of de scheidingslijnen? Of allebei tegelijk. De rand die het geheel aanduidt, of de scheidingslijn die een tussendimensionale locatie aangeeft. Hoe dan ook, het onkruid dat in volle bloei zijn gang gaat betekend nieuw leven. Zo snel als het er staat, wil ik het alweer elimineren. Ondermijn ik nu het proces van Moeder Natuur? Geen idee. 'k Zie een fraaie paardenbloem ernaast genesteld staan. Met haar massieve bloemsteel. Nog voor ik het weet is 'ie doorzeefd door de genadeloze beweging van mijn rechtervoet. Met het afgezonderde deel in mijn handen zorg ik voor een extra knak in de steel. De geleiachtige massa komt vrij. Handen vies. Fascinerend, maar toch geef ik geen ruk om bloemen.

Ben wel van kinds af aan een bewonderaar van zaadpluizen. Zonder oponthoud vervliegen de deeltjes door de lucht. 'k Hef mijn hoofd op. Probeer ze te volgen maar de wolken leiden me af. Het blijven zoeken naar vaste of vergelijkbare vormen, ik leef het. Wat zijn het er veel hè. De beweging ook, het kent geen rust. Terwijl er altijd wel andere wolken klaarstaan om het wolkendek aan te vullen. Welke meteoroloog komt vandaag de astronomische circulatie bepalen? Nah, voor mij zorgt het hemellichaam vandaag voor voldoende verlichting. Hier ben ik de onuitputtelijke bron van mijn eigen verlichting. En alle andere vermenigvuldigde versies van mij. Gedachtes, gevoelens en waarnemingen lijken op elke manier seperaat voort te leven. Gevangen in hetzelfde omhulsel. Ander deel van de geest hè.

Over geesten gesproken, zouden ze bestaan? Heb het gevoel dat er altijd een onverklaarde aanwezigheid is van.. iets. Iets zonder vaste vorm. Iets dat zich kan meebewegen met elke stap die je zet. Een toezichthouder op mijn daden. Of het een geest is weet ik niet, maar soms gebeuren dingen té precies, té 'zo-heeft-het-moeten-zijn' precies. En ik wil niets over toeval horen. Toeval bestaat niet. Da's een woord dat we bedachten voor gevallen waar we wel connecties zien, maar niet snappen. Verder ben ik ook niet religieus, dus een god is het ook niet. Het voelt ook niet alsof de aanwezigheid per direct alwetend is, of groots in waarde. Maar wel persoonlijk. Te persoonlijk. Van mijn nekwervels tot mijn staartbeen; met mijn rug tegen de eerste muur die ik tegenkom. Zolang er niemand achter me is, houd ík het toezicht. Toch ingesloten, welke kant moet ik kiezen? Links, rechts of rechtdoorzee? Noord, zuid of met de wind mee? Any-way. Precies dat. De capuchon op m'n kop vormt een ovaal beeld; een custom groothoeklens. Zonder correcties in de beeldvorming, ook met zoomen krijg ik geen heldere informatie die ik in mijn hoofd kan omzetten. Ergens sprong ik van realiteit naar een ander bewustzijnsniveau. 

Alles is hier schitterend. Vormen vervallen, kleuren betekenen. Ook het enige punt om objecten van elkaar te onderscheiden. Of organismen. Mijn snelheidssensor is kaduuk. Bewegingen zijn minder dynamisch, lokalisaties verliezen hun coördinaten. Beelden die op mijn netvlies gevormd zijn, worden uitgerekt. Van oorsprong tot nieuwe gedaantes. Het zou zowel evolutie als reductie kunnen zijn. Voorbeelden zijn niet te noemen, het is een universele waarneming. Mijn tijdsbesef is niet meer. Ach, tijd remt alleen maar af. Waar ik ben is tijd slechts gebundeld om een sturende functie aan te nemen. Het verleden zou me gemaakt hebben, de toekomst laat me dat uiten. In deze werkelijkheid hebben tijd en getallen geen waarde; de beweging is naar eigen aanzet. Mijn wil wordt niet per se nageleefd; ik ga daar waar ik voel dat ik moet zijn. En daar waar ik moet zijn...

Voor nu is dat de eeuwigheid. Geen momenten die me inhoudelijk niets te bieden hebben. Geen update van je hersenspinsels. Geen reeks foto's van je favoriete huisdier. Geen vraagstellingen waarbij er niet geluisterd wordt. Geen ruimte voor onzin. De rondjes die ik draai zijn heerlijk. Onbereikbaar voor iedereen. De inhoud van dit lichamelijke omhulsel wordt voortgeduwd door de bovennatuurlijke golven die de muziek me toezendt. Voetstappen volgen de kadans. Niets om me aan vast te houden, vrij om te bewegen.
Bewegen is leven. Dankbaar om het te kunnen. Chakra... Ik doe de vreugdedans des levens. Pirouette hier, silhouet daar. Als een schaduw meegetrokken. Weg van de waanzin. Nu middenin de waanzin die ikzelf gecreëerd heb. Ontzettend heerlijk. Precies zoals het heeft moeten zijn. 

Ver weg van hier, daar ben ik. 

Shadazia