Ben wel van kinds af aan een bewonderaar van zaadpluizen. Zonder oponthoud vervliegen de deeltjes door de lucht. 'k Hef mijn hoofd op. Probeer ze te volgen maar de wolken leiden me af. Het blijven zoeken naar vaste of vergelijkbare vormen, ik leef het. Wat zijn het er veel hè. De beweging ook, het kent geen rust. Terwijl er altijd wel andere wolken klaarstaan om het wolkendek aan te vullen. Welke meteoroloog komt vandaag de astronomische circulatie bepalen? Nah, voor mij zorgt het hemellichaam vandaag voor voldoende verlichting. Hier ben ik de onuitputtelijke bron van mijn eigen verlichting. En alle andere vermenigvuldigde versies van mij. Gedachtes, gevoelens en waarnemingen lijken op elke manier seperaat voort te leven. Gevangen in hetzelfde omhulsel. Ander deel van de geest hè.
Over geesten gesproken, zouden ze bestaan? Heb het gevoel dat er altijd een onverklaarde aanwezigheid is van.. iets. Iets zonder vaste vorm. Iets dat zich kan meebewegen met elke stap die je zet. Een toezichthouder op mijn daden. Of het een geest is weet ik niet, maar soms gebeuren dingen té precies, té 'zo-heeft-het-moeten-zijn' precies. En ik wil niets over toeval horen. Toeval bestaat niet. Da's een woord dat we bedachten voor gevallen waar we wel connecties zien, maar niet snappen. Verder ben ik ook niet religieus, dus een god is het ook niet. Het voelt ook niet alsof de aanwezigheid per direct alwetend is, of groots in waarde. Maar wel persoonlijk. Te persoonlijk. Van mijn nekwervels tot mijn staartbeen; met mijn rug tegen de eerste muur die ik tegenkom. Zolang er niemand achter me is, houd ík het toezicht. Toch ingesloten, welke kant moet ik kiezen? Links, rechts of rechtdoorzee? Noord, zuid of met de wind mee? Any-way. Precies dat. De capuchon op m'n kop vormt een ovaal beeld; een custom groothoeklens. Zonder correcties in de beeldvorming, ook met zoomen krijg ik geen heldere informatie die ik in mijn hoofd kan omzetten. Ergens sprong ik van realiteit naar een ander bewustzijnsniveau.
Alles is hier schitterend. Vormen vervallen, kleuren betekenen. Ook het enige punt om objecten van elkaar te onderscheiden. Of organismen. Mijn snelheidssensor is kaduuk. Bewegingen zijn minder dynamisch, lokalisaties verliezen hun coördinaten. Beelden die op mijn netvlies gevormd zijn, worden uitgerekt. Van oorsprong tot nieuwe gedaantes. Het zou zowel evolutie als reductie kunnen zijn. Voorbeelden zijn niet te noemen, het is een universele waarneming. Mijn tijdsbesef is niet meer. Ach, tijd remt alleen maar af. Waar ik ben is tijd slechts gebundeld om een sturende functie aan te nemen. Het verleden zou me gemaakt hebben, de toekomst laat me dat uiten. In deze werkelijkheid hebben tijd en getallen geen waarde; de beweging is naar eigen aanzet. Mijn wil wordt niet per se nageleefd; ik ga daar waar ik voel dat ik moet zijn. En daar waar ik moet zijn...
Voor nu is dat de eeuwigheid. Geen momenten die me inhoudelijk niets te bieden hebben. Geen update van je hersenspinsels. Geen reeks foto's van je favoriete huisdier. Geen vraagstellingen waarbij er niet geluisterd wordt. Geen ruimte voor onzin. De rondjes die ik draai zijn heerlijk. Onbereikbaar voor iedereen. De inhoud van dit lichamelijke omhulsel wordt voortgeduwd door de bovennatuurlijke golven die de muziek me toezendt. Voetstappen volgen de kadans. Niets om me aan vast te houden, vrij om te bewegen.
Bewegen is leven. Dankbaar om het te kunnen. Chakra... Ik doe de vreugdedans des levens. Pirouette hier, silhouet daar. Als een schaduw meegetrokken. Weg van de waanzin. Nu middenin de waanzin die ikzelf gecreëerd heb. Ontzettend heerlijk. Precies zoals het heeft moeten zijn.
Ver weg van hier, daar ben ik.
Shadazia
