Deze week kon natuurlijk al niet meer stuk door de vakantie waarbij de kalmte door mij goed gewaardeerd werd. De kalender geeft vrijdag aan, het weekeinde. Vandaag start ik met een volwaardige chill-sessie, waarbij veel mensen het woord 'chillen' nog dagelijks misbruiken. Of ja, misbruiken, in een verkeerde context dan. Mijn geliefde fruitmelk Vifit in mijn rechterhand tijdens een waka, niet wetend waar ik ga. Met een goede kameraard, welteverstaan. We bereiken een bankje waar vloeitjes, opgerookte peuken en jointjes op de grond liggen. We nemen plaats en rustgevende muziek laat ons ontspannen.
Levensopvattingen volgen elkaar op, zo ook de uren. Op zijn tijd keren we terug naar de thuisbasis. Met het avondeten in onze maag worden de eerste bieries aangebroken. We treffen nog twee kameraden en zijn op weg naar popcentrum Mezz, iets naast het centrum van Breda. Na het stallen van onze bika's, het laten zien van de eTickets en het krijgen van een Mezz-stempel, zijn we binnen. De eerste lage wob-geluiden zijn al te horen, die met het openen van de twee tussendeuren met volle bass ondersteund worden. Step Right Dub is aan!
De liefde die er heerst is opmerkelijk. Normaliter zou ik dat niet zo benadrukken op een dubstep feest, maar ditmaal kan ik er niet omheen. Genoeg schaamte-loze pappies en mammies die met ons meespringen op de golven van elektro-nische geluiden en een praatje maken. Het mooie aan elk dubstep feest is dat er een grote variatie aan mensen aanwezig is, verschillend van (sub)cultuur en leefstijl. We delen allemaal dezelfde interesse. En daar wordt als een gek op bewogen. Van toepasselijk tot vergezocht, van rustig tot wild, van uitgedacht tot geïmproviseerd, alle moves komen aan bod. Nog mooier is dat je er niet scheef op nagekeken wordt. Deze gehele dubtrip duurt zes uur, waarvan we er vijf volhouden. Te wijten aan de bieries kunnen we niet langer op onze benen staan. Flinke trek in een late night snack heb ik nu toch ook wel. Moeten we nog wel helemaal terug naar Oosterhout - en onderweg is er natuurlijk geen tent meer open rond 4 uur 's nachts. Eenmaal aangekomen, waar de wegen van mijn kameraden en ik scheiden, schiet een spaak van mijn bika los en scheurt mijn wiel. Verder fietsen is niet meer mogelijk. Nog geen vijf minuten daarvoor zei ik nog: "Stel dat je nu zou moeten lopen..." Het eerste wat ik nu zei? "Karma." Nog een half uur lang doorbijten voordat ik mijn achterdeur zou bereiken. Dat ene moment dat ik mijn sleutel in dat sleutelgat steek is zo bevredigend. Mijn voeten worden bevrijd uit mijn Jordans, het blik knakworsten wordt geopend en ik kan neerploffen op de dichtsbijzijnde stoel. Wauw, dat was me het feestje wel.
Mijn nachtrust was optimaal, dat kan ik je vertellen. Helaas niet voor al te lange duur; de zaterdag was ik zo rond 10 uur 's ochtends alweer wakker. Drie uur later stond ik alweer met een kameraad in Tilburg voor een afspraak. Het kwartier daarna kon ik mijn nieuwe sneaker pick-up in de achterbak leggen. De legen-darische Jordan 11 Space Jam (voor de geïnteresseerden een sneak peek) kan thuis op de planken! "Vind ik leuk", zeg ik tegen mezelf alsof Facebook werkelijkheid wordt. We vervolgen onze weg naar de kassa van popcentrum 013, waar we gelijk onze gastenlijst plekken het werk kunnen laten doen. Een blauw, corny bandje om de pols om toegang te hebben tot een langdurig indoor hiphop festival: Definitie van Hiphop.
Bekende gezichten zijn overal te vinden, flyers liggen verspreid over de grond en een grote wietwolk cirkelt om en in het gebouw. Dan weet je dat het aan is. Een logisch gevolg is dat je met meer mensen kan chillen, maar hen ook weer sneller kwijtraakt. Het wachten is op Freez, die rond 16:40 uur zijn show zou hebben. Dat bleek verschoven te zijn, en ik kan even een andere kameraad van het station ophalen. Weer terug bij DVH merk ik op dat ik Zo Moeilijk gemist heb. Jammer wel, maar Winne compenseert het helemaal met o.a. zijn emotionele performance van 'Lotgenoot'. Red Bulls worden achter elkaar gedronken omdat ik op de hoogte was van de volgende acts: Dret & Krulle en Kubus & Rico. De 'New Skool MC's EP' en 'DMT' plaat heb ik beide kapot gedraaid, dus die komen vandaag goed tot zijn recht. Hoe de bass inklapt bij 'Bijlmerstyle Anthem' en hoe men applaudiseert en juicht bij Rico's danspasjes op 'De Freak De Flow' zijn erg memorabel. Nu is te zien hoe er steeds meer plastic bekertjes de lucht in vliegen, nadat het gooien van blikjes ter plekke verboden werd. Een duidelijke teringzooi, wel met gezelligheid. Je ziet me vooraan bij het podium staan, meeschreeuwend op de boombap rijmschema's van Rico. Een Muzikale Trip met mezelf en het interesseert me niet wie me erop aankijkt. Ver weg van hier, daar ben ik.
We schuiven langzaam weg om even een pauze te nemen en wat te eten. Brandstof nodig, en we komen voor de hand liggend bij de Mc Donalds aan. Cheeseburger, hamburger, McFlurry bosvrucht. Ziezo. Hiermee kan ik wel weer even door, en zo hoor ik de dubstep alweer door de boxen klappen als Boef en De Gelogeerde Aap op het podium staan. "WIJ ZIJN .. INNOVATIEF .. NIEUWE LICHTING .. OMHEININGLOOS .. BREEK ONS DE BEK NIET OPEN" is wat ik men gezamenlijk hoor roepen. Fijne sfeer, die Zuidelijke zachte 'G' Gezelligheid. Zoals ze zelf ook aangeven: "Boek ons en je hebt feest." De moshpits zijn een aanslag op veel spieren waarvan ik de naam nog niet eens weet, moet je nagaan. Tijd voor een grotere pauze. Gasten die enthousiast door lijken te rappen, verschillende dames die op Timberlands rondlopen; dingen die ik graag zie. De laatste act die ik check is Zwart Licht XL, die het laatste optreden met band geeft. Van tevoren worden nog enkele tracks van 'FTG Vol. 3' gedraaid totdat het overvloeit in het inspelen van Zwart Licht XL. Vanaf hier gaat mijn energie naar haar eindstation. Leeroy praat met het publiek: "Duuubsteeep, duuubsteeep." Helemaal kapot, dat is hoe we gaan. Skinto en Noizboiz komen er ook nog bij. Ik voer moshpits met mezelf en doe de meest onvoorziene bewegingen. Misschien is dat wel de oorzaak van die overheersende spierpijn. Een onbekende keek me nog aan en schreeuwde: "WAAR IS DAT FEESTJE", wat ik aanvulde met: "HIER IS DAT FEESTJE!" En gaan!
Erg lang lopen kan ik niet meer. Na de uitgang staat ons nog een flink stuk te wachten. In de parkeergarage staat de waggie en ik kan eindelijk mijn voeten laten rusten. Heerlijk. Bij het bereiken van de thuisbasis warm ik wederom knakworstjes op en die gaan er makkelijk in. De zondag daarna? De hele dag in bed liggen. Overal spierpijn. Mank lopen. He-le-maal kapot. En we hebben het naar onze zin gehad, oh jawel.
Levensopvattingen volgen elkaar op, zo ook de uren. Op zijn tijd keren we terug naar de thuisbasis. Met het avondeten in onze maag worden de eerste bieries aangebroken. We treffen nog twee kameraden en zijn op weg naar popcentrum Mezz, iets naast het centrum van Breda. Na het stallen van onze bika's, het laten zien van de eTickets en het krijgen van een Mezz-stempel, zijn we binnen. De eerste lage wob-geluiden zijn al te horen, die met het openen van de twee tussendeuren met volle bass ondersteund worden. Step Right Dub is aan!
De liefde die er heerst is opmerkelijk. Normaliter zou ik dat niet zo benadrukken op een dubstep feest, maar ditmaal kan ik er niet omheen. Genoeg schaamte-loze pappies en mammies die met ons meespringen op de golven van elektro-nische geluiden en een praatje maken. Het mooie aan elk dubstep feest is dat er een grote variatie aan mensen aanwezig is, verschillend van (sub)cultuur en leefstijl. We delen allemaal dezelfde interesse. En daar wordt als een gek op bewogen. Van toepasselijk tot vergezocht, van rustig tot wild, van uitgedacht tot geïmproviseerd, alle moves komen aan bod. Nog mooier is dat je er niet scheef op nagekeken wordt. Deze gehele dubtrip duurt zes uur, waarvan we er vijf volhouden. Te wijten aan de bieries kunnen we niet langer op onze benen staan. Flinke trek in een late night snack heb ik nu toch ook wel. Moeten we nog wel helemaal terug naar Oosterhout - en onderweg is er natuurlijk geen tent meer open rond 4 uur 's nachts. Eenmaal aangekomen, waar de wegen van mijn kameraden en ik scheiden, schiet een spaak van mijn bika los en scheurt mijn wiel. Verder fietsen is niet meer mogelijk. Nog geen vijf minuten daarvoor zei ik nog: "Stel dat je nu zou moeten lopen..." Het eerste wat ik nu zei? "Karma." Nog een half uur lang doorbijten voordat ik mijn achterdeur zou bereiken. Dat ene moment dat ik mijn sleutel in dat sleutelgat steek is zo bevredigend. Mijn voeten worden bevrijd uit mijn Jordans, het blik knakworsten wordt geopend en ik kan neerploffen op de dichtsbijzijnde stoel. Wauw, dat was me het feestje wel.
Mijn nachtrust was optimaal, dat kan ik je vertellen. Helaas niet voor al te lange duur; de zaterdag was ik zo rond 10 uur 's ochtends alweer wakker. Drie uur later stond ik alweer met een kameraad in Tilburg voor een afspraak. Het kwartier daarna kon ik mijn nieuwe sneaker pick-up in de achterbak leggen. De legen-darische Jordan 11 Space Jam (voor de geïnteresseerden een sneak peek) kan thuis op de planken! "Vind ik leuk", zeg ik tegen mezelf alsof Facebook werkelijkheid wordt. We vervolgen onze weg naar de kassa van popcentrum 013, waar we gelijk onze gastenlijst plekken het werk kunnen laten doen. Een blauw, corny bandje om de pols om toegang te hebben tot een langdurig indoor hiphop festival: Definitie van Hiphop.
Bekende gezichten zijn overal te vinden, flyers liggen verspreid over de grond en een grote wietwolk cirkelt om en in het gebouw. Dan weet je dat het aan is. Een logisch gevolg is dat je met meer mensen kan chillen, maar hen ook weer sneller kwijtraakt. Het wachten is op Freez, die rond 16:40 uur zijn show zou hebben. Dat bleek verschoven te zijn, en ik kan even een andere kameraad van het station ophalen. Weer terug bij DVH merk ik op dat ik Zo Moeilijk gemist heb. Jammer wel, maar Winne compenseert het helemaal met o.a. zijn emotionele performance van 'Lotgenoot'. Red Bulls worden achter elkaar gedronken omdat ik op de hoogte was van de volgende acts: Dret & Krulle en Kubus & Rico. De 'New Skool MC's EP' en 'DMT' plaat heb ik beide kapot gedraaid, dus die komen vandaag goed tot zijn recht. Hoe de bass inklapt bij 'Bijlmerstyle Anthem' en hoe men applaudiseert en juicht bij Rico's danspasjes op 'De Freak De Flow' zijn erg memorabel. Nu is te zien hoe er steeds meer plastic bekertjes de lucht in vliegen, nadat het gooien van blikjes ter plekke verboden werd. Een duidelijke teringzooi, wel met gezelligheid. Je ziet me vooraan bij het podium staan, meeschreeuwend op de boombap rijmschema's van Rico. Een Muzikale Trip met mezelf en het interesseert me niet wie me erop aankijkt. Ver weg van hier, daar ben ik.
We schuiven langzaam weg om even een pauze te nemen en wat te eten. Brandstof nodig, en we komen voor de hand liggend bij de Mc Donalds aan. Cheeseburger, hamburger, McFlurry bosvrucht. Ziezo. Hiermee kan ik wel weer even door, en zo hoor ik de dubstep alweer door de boxen klappen als Boef en De Gelogeerde Aap op het podium staan. "WIJ ZIJN .. INNOVATIEF .. NIEUWE LICHTING .. OMHEININGLOOS .. BREEK ONS DE BEK NIET OPEN" is wat ik men gezamenlijk hoor roepen. Fijne sfeer, die Zuidelijke zachte 'G' Gezelligheid. Zoals ze zelf ook aangeven: "Boek ons en je hebt feest." De moshpits zijn een aanslag op veel spieren waarvan ik de naam nog niet eens weet, moet je nagaan. Tijd voor een grotere pauze. Gasten die enthousiast door lijken te rappen, verschillende dames die op Timberlands rondlopen; dingen die ik graag zie. De laatste act die ik check is Zwart Licht XL, die het laatste optreden met band geeft. Van tevoren worden nog enkele tracks van 'FTG Vol. 3' gedraaid totdat het overvloeit in het inspelen van Zwart Licht XL. Vanaf hier gaat mijn energie naar haar eindstation. Leeroy praat met het publiek: "Duuubsteeep, duuubsteeep." Helemaal kapot, dat is hoe we gaan. Skinto en Noizboiz komen er ook nog bij. Ik voer moshpits met mezelf en doe de meest onvoorziene bewegingen. Misschien is dat wel de oorzaak van die overheersende spierpijn. Een onbekende keek me nog aan en schreeuwde: "WAAR IS DAT FEESTJE", wat ik aanvulde met: "HIER IS DAT FEESTJE!" En gaan!
Erg lang lopen kan ik niet meer. Na de uitgang staat ons nog een flink stuk te wachten. In de parkeergarage staat de waggie en ik kan eindelijk mijn voeten laten rusten. Heerlijk. Bij het bereiken van de thuisbasis warm ik wederom knakworstjes op en die gaan er makkelijk in. De zondag daarna? De hele dag in bed liggen. Overal spierpijn. Mank lopen. He-le-maal kapot. En we hebben het naar onze zin gehad, oh jawel.
