Het opgehoopte verdriet, de ultieme teleurstelling of gewoonweg het emo-tionele
breekpunt. Het kan elke vorm aannemen. Slechte schoolprestaties,
relatieproblemen, het overlijden van een naaste.. De lijst houdt niet op. Een
wijsheid die ik heb opgedaan is het doorkrijgen van hoe de grens wordt over-schreden die je op dat zojuist genoemde breekpunt
brengt. Zo is, uiteindelijk, veel te linken aan een teleurstelling. Had je die
ene situatie niet zo verwacht? Had je gehoopt dat het anders zou lopen? Het is,
in feite, precies zoals het heeft moeten zijn. Met verwachtingen en hoop legt
de mens een dwaalspoor bij zich neer. Het mooiste scenario, de lelijkste scène.
Het klinkt vaag, maar precies dat.
"Had het anders gedaan, je ziet mijn stand - punten zat
"Had het anders gedaan, je ziet mijn stand - punten zat
Beelden werden helder toen ik ongelukkig was
Heimwee naar die tijd, hoe gek het ook mag klinken
Vaarde op een vlot maar toch kon ik niet zinken"
'De waarheid is hard', zeggen ze. Cynisch, maar soms wel waar. Je had
gewoon gehoopt dat het niet zó zou gaan. Juist dan gaat het zo. Dat miserabele
gevoel dat je als individu in een hoekje gedrukt lijkt te worden. Die
instorting. Jezelf overgeven aan je emoties. Het emotionele breekpunt. Een
steekhoudend argument om in je verhaal te mengen als er een confrontatie volgt.
Zo heb ik eens gelezen: "Het gaat
niet om de lieve woorden die hij/zij zegt, maar om de tranen die hij/zij voor
je laat vallen." Klinkt allemaal heel beeldend, maar dat is je reinste
onzin als je het mij vraagt. Alsof tranen symbool staan voor verdriet. Een
ieder mag bepalen hoe vatbaar hij/zij ervoor is. Natuurlijk is het soms ook wel
lekker hoor, alles eruit janken. Voor mij ben je geen zacht gekookt ei als je
als man zijnde huilt. Dames idemdito. Uit jezelf hoe je wilt en doe hoe je je
voelt. Er zijn al genoeg acteurs en actrices op deze enorme aardkluit. Probeer
door de tierlantijn heen te kijken. Als je toch eens zou zien hoeveel er anders
loopt dan je had gehoopt, pffft...
Tranen in m'n ogen.
