Veel ongecontroleerd kwijl. Kleine porties eten.
Voorgeschotelde hulp en bediening. Gemakkelijk traanvocht bij pijn, gemakkelijk
traanvocht bij vreugde. Kleine, korte bewegingen. Snelle groei en ontwikkeling.
Nieuw leven. Een pasgeboren baby. [Edit: één vraag hoor ik al in je hoofd naar
boven komen; 'valt kwijlt überhaupt te controleren?'] Dat laat ik in het midden
terwijl ik naar het topic zelf terugschakel.
De geboorte van je kleine. Dé
wonderlijke -en wellicht meest schitterende- gebeurtenis in een mensenleven. De
door voeding en liefde grootgebrachte recruut met hetzelfde bloed als jij. De
adem die hij/zij dankzij de vrouw mag uitblazen. Jaaa, leuk leuk leuk. Bij deze
skip ik het kleurrijke sentiment tijdig. Het kindje is er, inclusief de
overgedecoreerde kinderwagen en talloze sabbelknuffeltjes.
Elke sterveling met een voorgeprogrammeerde, warme ziel die niet ontkomt aan
jullie trotse verschijning, gluurt naar het kindje. De daarbij uitgesproken
'aaah, wat een mooi kindje' doet de ouders schitteren. Terwijl het kind
graflelijk is en de ouders er bijlopen alsof ze in een survivaltocht zitten.
Maar ach, wat is het toch een zegen.
Zo'n situatie deed zich voor toen ik aan het werk was. Om mijn medeleven te tonen, deed ik me voor als zo'n bovengenoemde persoon en keek ik effe naar het rozekleurige hoofdje dat de grootte had van een sinaasappel. Vuistjes gebald, oogjes stijf dichtgeknepen. Het mondje brabbelde wellicht íets -of probeerde slijm te verwerken- maar liplezen mocht niet baten. Mijn vraag of het een jongen of meisje was, leverde het volgende antwoord op: "Een meisje! Ze ligt onder een roze dekentje, maar dat zie je nie! Als ze ouder wordt, zie je dat natuurlijk wel." "Ha-há, já! Leuk hoor", luidde mijn reactie. In wezen ondervond ik een ouderlijke kortzichtigheid. Misschien wordt het wel helemaal nooit zichtbaar. Misschien is er alleen maar geslachtsbepaling, maar komt er later een andere voorkeur. En hoe moeten onwetenden dat dan aan de buitenkant zien? Daarbij ontstaat er bij mij alleen maar hoop voor het kindje, dat hij/zij op alle fronten gewoonweg kan en mag zijn wat hij/zij wilt en dat er altijd sprake is van acceptatie en waardering. Je weet wat er soms op het nieuws komt over baby's hè. Daarom.
Bij het brainstormen daarover word ik alweer wakker geschud met 'koetjie-koe's' en 'toet-toet-toetjes'. Einde topic.
Zo'n situatie deed zich voor toen ik aan het werk was. Om mijn medeleven te tonen, deed ik me voor als zo'n bovengenoemde persoon en keek ik effe naar het rozekleurige hoofdje dat de grootte had van een sinaasappel. Vuistjes gebald, oogjes stijf dichtgeknepen. Het mondje brabbelde wellicht íets -of probeerde slijm te verwerken- maar liplezen mocht niet baten. Mijn vraag of het een jongen of meisje was, leverde het volgende antwoord op: "Een meisje! Ze ligt onder een roze dekentje, maar dat zie je nie! Als ze ouder wordt, zie je dat natuurlijk wel." "Ha-há, já! Leuk hoor", luidde mijn reactie. In wezen ondervond ik een ouderlijke kortzichtigheid. Misschien wordt het wel helemaal nooit zichtbaar. Misschien is er alleen maar geslachtsbepaling, maar komt er later een andere voorkeur. En hoe moeten onwetenden dat dan aan de buitenkant zien? Daarbij ontstaat er bij mij alleen maar hoop voor het kindje, dat hij/zij op alle fronten gewoonweg kan en mag zijn wat hij/zij wilt en dat er altijd sprake is van acceptatie en waardering. Je weet wat er soms op het nieuws komt over baby's hè. Daarom.
Bij het brainstormen daarover word ik alweer wakker geschud met 'koetjie-koe's' en 'toet-toet-toetjes'. Einde topic.
