"Op je 17e nog te jong en onbezonnen om een biertje te drinken, maar wel oud genoeg om je hele studie bij elkaar te lenen."
De uitspraak van het jaar. Misschien wel de uitspraak van de eeuw. In ieder geval een nieuwe mijlpaal voor de nieuwe generatie. We bevinden ons middenin een serieuze crisis waarbij mensen met meer dan 30 dienstjaren ervaring zonder pardon weggejorist worden. Jij voelde je misschien wel op je plek daar en had het gevoel dat je er thuis hoorde, vanuit bedrijfsperspectief ben je slechts een nummertje. En nummertjes worden op- en afgeschreven. In meerderheid betekent dat een leegstaande winkel. Nu volgt het mooie: gemak dient de mens, dus kiezen we voor snelle en doeltreffende automatisering, waardoor de gemakzuchtige mens vervangen wordt. Makkelijk zat toch? Echter, omdat je adviserende winkelmedewerkers nog net niet kunt vervangen, blijft de leegstaande winkel... leeg en onbezocht; dus failliet. Aaaaaaand it's gone.
Aangezien deze nare gang van zaken sterk heerst in ons kikkerlandje is het nieuwe uitgangspunt: stay in school! Werken kan altijd nog. Zorg dat je dat papiertje in handen krijgt en ga verder voor de volgende. Breaking news: banen liggen niet voor het oprapen. Ik weet niet in hoeverre je gemotiveerd kan blijven lachen, maar solliciteren zul je moeten blijven doen. Helaas acht menig bedrijf je incapabel voor een specifieke functie. Afgeschreven. Je mag blij zijn als je iets vindt waarmee je brood op de plank verdient en daarnaast nog afwasmiddel, twee tubes tandpasta, een kratje bier en een tros bananen.
Enfin, dat geldt voor de volgende generatie. Daaronder kun je [uitzonderingen daar gelaten] uitpuffende, vastgeroeste veertig- en vijftigplussers verstaan die langzaamaan toegeven dat vroeger alles beter was. Sommige van hen kunnen dat verdriet nog nuanceren door een Miles Davis LP'tje te draaien met een flesje Glenfiddich 12. Anderen komen in de krant wegens criminele wandaden. Verschil moet er zijn. Deze generatie, wat zou moeten bestaan uit frisse twintigers die vol levensenergie zitten, behaalt een MBO of HBO diploma en baant een uitweg door actief te zijn in een functie die weinig tot geen aansluiting heeft op hun sector. Beter dan naar het plafond staren natuurlijk. Onder de stoflaag van het angstige hersenstelsel bevindt zich de absolute parel van het individu: de ambitie om een taak uit te voeren waar men gelukkig van wordt en tegelijk financieel uitzicht bij heeft. Dat doel blijkt vaak nog onbehaald. Een enkeling begint een eigen bedrijf dat geen stand weet te houden over meer dan vijf jaar, terwijl een ander nog bewegingloos op de bank zit en bedenkt wat hij/zij nou eigenlijk wilt.
Je kunt er vanalles van maken. Toch is het moderne slavernij. Zonder opgebouwd fundament beginnen met een schuld. Of je er met lage maandkosten makkelijk doorheen komt of niet, is nog niet eens relevant. Het principe dat je je leven begint met rode cijfertjes. Het feit dat er geen huis aan je verkocht wordt totdat je die cijfers hebt rechtgezet. Het gevoel dat je met een bal aan je voet geketend zal voortbewegen voor een onbepaalde tijd. Het idee dat dit het idealisme is van de huidige regering. Wat mij betreft een beangstigend vooruitzicht. Als je het al een vooruitzicht kan noemen. Maar goed. We zullen er genoegen mee moeten nemen en doen wat we kunnen. Probeer niet te vergeten wat echt belangrijk is: vriendschap, liefde, zelfontplooiing en geluk. Geloof, durf te dromen. En onthoud: ik ben bij je.
