Hemelwater

De dagen die zichzelf opvolgen bieden ons weinig goeds deze zomer. Helemaal niets eigenlijk, behalve een stempel dat dit een duidelijk kut land is. Erg veel hebben we daar ook niet aan, maar we zullen het ermee moeten doen. Het lijkt wel alsof de weergoden daarboven ons iets willen vertellen. Misschien is het ook wel gewoon karma. Niets om uit te sluiten. 

Hoe dan ook; wat te doen? Normaliter zou menig mens eropuit gaan, maar met dit weer kan je ervan uit gaan dat niemand daarop vooruit gaat. Alleen maar verzuurde gelaatsuitdrukkingen. Terwijl er ook zoveel overblijft van de wereld. Voor mij biedt een regenbui de ruimte om tot mezelf te komen. De dynamiek van de mensheid wordt parallel gedempt met het geluid dat we gezamelijk produceren. Eventjes niets. Op momenten als deze kijk ik graag toe hoe de druppels het woord van de natuur voeren. Het tikkende geluid op mijn dak en de naaktslakken die binnen no-time over de hele tuin samenscholen. Fantastisch toch. Even stil staan bij de zegen dat ik elke dag comfortabel wakker kan worden met een dak boven mijn hoofd. Niet iedereen kan dat zeggen en daar ben ik me bewust van.
Anderzijds vind ik het -op zijn tijd- heerlijk om in de (stort)regen te zijn. Kan het plaatje op dat moment compleet maken. Natuurlijk zijn er de tijden dat ik er absoluut geen zin in heb. Geloof me, ik weet wat het inhoudt. In alle ver-bazing met slechts een zomerjas door de stortregen wandelen, of 17 kilometer fietsen waarbij het eind steeds maar niet in zicht komt. Allemaal zo gek niet als je in zo'n onzeker land leeft. Alsof het weer zich aanpast aan de bevolking. Ik kan me er ook niet eens druk om maken. Leun achterover. 
Aanschouw het hemelwater.