Daar ben Nick weer. Ik heb mezelf de nodige tijd gegund om bij te komen van die verschrikkelijk lange reis. Eerlijk is eerlijk; het was intense shit. Maar dat was toen en dit is nu. Inmiddels heb ik mijn eerste schoolweken, verscheidene huisfeestjes en mijn eerste bezoekjes aan Walmart achter de rug. Lees snel verder.
Zoveel dingen die ik me afvroeg. Zoveel ideeën die vormgegeven werden door het kijken van nieuws, films en dergelijke, maar hoe zou Amerika nou echt zijn? Zoals altijd probeer ik vooral kritisch te blijven, niet toe te geven aan wat anderen zeggen en te luisteren naar mijn eigen waarnemingen. Het is in ieder geval allemaal heel wijds hier; alles wat je zou willen bezoeken ligt ver uit elkaar. Met mijn appartement in Campus Heights woon ik vrijwel in het midden van de totale campus, wat het doorschakelen tussen North Campus en South Campus vereenvoudigt. De Target is op vijf minuten lopen goed te bereiken. Handig, aangezien ik vaak niet doorreken, maar per dag beslis wat ik ga eten. Mijn eerste week moest en zou me leren hoe de Jack Daniels pulled beef smaakt. Geen grap, je ruikt en proeft de whiskey-saus meteen. Verder valt me op dat complete maaltijden hier voorverpakt verkocht worden. Per definitie niet zo vreemd, maar wel als je beseft dat het kopen en samenstellen van je favoriete groenten nog best een opgave kan zijn. Wat wel weer een leuke ontdekking is, is dat ze hier Yu-Gi-Oh kaarten verkopen. Deze gooi ik dan ook regelmatig in mijn mandje.
Dinsdag verzamelen alle uitwisselingsstudenten in het International Pavilion, omdat we samen met reguliere studenten op pad gaan naar smaakvolle eetgelegenheden in downtown Flagstaff. Alejandro is de vriendelijke Argentijn die ik volg naar Ewa’s. Dit is in dezelfde woorden een smaakvolle eetgelegenheid - een Thaïs restaurant welteverstaan. Ik bestel er een ijsthee en orange chicken; malse kip ondergedoopt in sinaasappelsaus. In deze vredige beweging kom ik mijn eerste week door en ervaar ik direct het eerste gevoel dat ik bij NAU had: dit zit wel goed. Anders dan wat ik van thuis gewend ben kenmerkt NAU zich niet als één groot schoolgebouw, maar als een echte campus. Dit houdt in dat je per les doorwandelt naar een ander gebouw. Ikzelf heb drie vakken in het Communication gebouw, een in Babbitt Academic Annex en een in Liberal Arts. De zondag gebruik ik om mezelf wegwijs te maken met deze gebouwen, welke gelukkig erg dichtbij elkaar liggen. Blij toe, want als je van het North Campus naar South Campus moet paraderen, kan je nog eens lang onderweg zijn. Tussen de lessen zitten steeds 20 minuten speling. Het is echter wel gebruikelijk om ietwat vóór het begin van de les plaats te nemen, want 5 minuten absentie is te laat, terwijl 10 minuten al volledig absent kan zijn. Met mijn zelfkennis koos ik er daarom ook voor om mijn lessen niet later dan 09:10 in te plannen. Nou heb ik wel driemaal per week dit tijdstip, maar er zijn ook genoeg studenten die nog eerder beginnen.
De eerste week school is er een van wederom veel nieuwe invloeden. Ik voel me haast een eerstejaarsstudent, zo vreemd is elk gezicht, elk lokaal en elke sfeer. De vakken die ik volg zijn "Elements of Philosophy", "First Year Spanish", "Location Portraiture", "Advanced Video Journalism" en "News and Opinion". De filosofieklas wordt gegeven door Stephen Lenhart, een intrigerende docent met hangend blond haar langs zijn grote brilglazen. Toen hij me vroeg hoe mijn achternaam uitgesproken wordt, grapte ik dat hij het eens moest proberen. Hij lachtte. "Pishler", raadde hij, "is that from Germany?" "You can ignore the J in it and pronounce it as Piler", corrigeerde ik. Dit vak nam ik enigszins op de gok, maar ik voelde me gelijk op mijn plek. Dat geldt dubbel zo sterk in de Spaanse les van Noelia Rivera, een kleine maar vlugge vrouw die het leuk vindt dat ik dezelfde naam als haar zoon draag. Vanaf de eerste minuut gierde de drang om de taal te beheersen door mijn lichaam. De fotografieklas is er een die eigenlijk drie vakken voorvereist, maar mijn portfolio heeft me binnen weten te lozen. Daarom schud ik de hand van Eric O’Connell om hem persoonlijk te bedanken. Het binnenlopen van de videojournalisme klas was een verrassing; er waren namelijk maar twee andere studenten. Later zijn dit er gelukkig zeven. Hier gaan we allemaal focussen op onze eigen documentaire. Sinds ik erover fantaseer om hier veel meer mee bezig te zijn, ben ik razend enthousiast. Rachel Tso, de docente, vertelt me emotionele verhalen waarbij ze zelfs tranen vast moet houden. Dat, in samenhang met haar ongebroken, hartelijke glimlach en ambitieuze houding, leert mij dat dit misschien wel de meest bijzondere klas gaat worden. News and Opinion is het vak waarin ik zal gaan schrijven voor The Lumberjack, het identificerende tijdschrift van NAU. Ik heb er zo’n enorme zin in!
Dat heb ik ook in de schooltrip naar de Grand Canyon. Totdat er plotseling gemaild wordt dat deze tóch niet doorgaat, wegens barre weersomstandigheden. Vreemd is het wel dat het niet verzet wordt, maar compleet geannuleerd. Hmpf. Dan maar een andere keer. Samen met een groep mensen besluiten we om de volgende week naar Sedona te gaan. Op donderdag en zaterdag vinden er basketbalwedstrijden plaats van NAU’s team. Door deze bij te wonen en in te checken via de NAU Loyalty app, kun je per keer 3 punten sparen. Met deze punten kun je merchandise kopen. De NAU sjaal is waar ik voor spaar. Helaas weet NAU niet te winnen, maar dat mag de sfeer niet drukken. Bij elke wedstrijd geven ze ook gratis goodies weg, zoals een viltje, bandana en bierkoeler.
Het weekend gebruik ik om uit te gaan bij Monsoon en Collins. Eerstgenoemde biedt een supertoffe dubstep/hiphopavond. Collins laat vooral leipe grieten zien die bij gebrek aan mannelijke danspartner maar tegen elkaar oprijden. Misschien zijn Nederlanders wat nonchalanter of voorzichtiger in het uitgaan, maar ook Kiki lacht hoe opmerkelijk ze het vindt. In de wandelroute naar huis worden we ingehaald door een dronken knaap die toch iets te veel op heeft en zich meerdere malen laat vallen in de ijskoude sneeuw. Oke, misschien is niet álles anders dan in Nederland.
In de tweede week raak ik vooral wat meer gewend aan de Yellow Bike, de fiets die NAU gratis (steeds voor een week) aanbiedt aan haar studenten. Niet alleen voel ik me er een beetje meer thuis door, het brengt me ook veel sneller van A naar B. Tenzij er sneeuw ligt. Dan kies ik er nog weleens voor om veilig te lopen. Door het snelle verloop van alleen maar positieve gevoelens, gaat de tijd hard. Het is zaterdag, wat betekent dat we eindelijk naar Sedona gaan! Hannah heeft een eigen auto, Kelsey huurt er een. Overenthousiast huur ik van tevoren een telezoomlens, pak mijn uitrusting in en stap ik in bij Kelsey. Na enig geklooi om muziek in de auto gefixt te krijgen, beginnen we aan ons eerste gezamenlijke avontuur. In een klein uur bereiken we het glorieuze en warme rotslandschap, wat ook wel bekend staat als de Red Canyon. Niet wetend aan wat voor hike ik begin krijg ik al lichte spijt voor het dragen van een spijkerbroek. Flagstaff ligt op 7000 feet hoogte, Sedona op 1000 feet. Het is er veel warmer en droger dan waar ik net twee weken voor geacclimatiseerd heb. Omdat ik aardig wat gewicht aan cameraspullen meezeul ervaar ik de looptocht als een flinke oefening. Maar wanneer we aankomen bij Devil’s Bridge, besef ik me dat het het allemaal volledig waard is. Wat een ongelooflijk uitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten