Vegas, baby!

Halfnaakte vrouwmensen die me vragen of ik een foto met ze wil maken. Het klinkt zo ongebruikelijk. Het is dan ook haast niet te geloven dat ik daadwerkelijk naar Las Vegas ga. Toch is dat het geval wanneer vrijdagochtend in effect gaat. Met een man of tien karren we naar Walmart. Iedereen slaat wat snacks in om vervolgens naar de drankafdeling te paraderen. In mijn ooghoek zie ik dat wijn- en vodkaflessen gegrepen worden; ik houd het liever traditioneel bij whiskey. Fireball, welteverstaan. Ja. Een beetje kaneel, een beetje funky. Precies op dat moment realiseer ik me dat ik mijn paspoort niet bij me heb. Wel draag ik altijd mijn Arizona ID bij me, maar dat kan nog weleens nutteloos blijken in een niet-Arizona stad zoals Las Vegas, Nevada.

Mélanie, die voor het eerst aan het stuur zit op Amerikaanse grond, rijdt me gelukkig vlug terug naar mijn appartement. Zodoende. We zijn op weg, en geraken via Silver Springs Road verbonden met onze eindbestemming. Ondanks dat mij verteld was dat een ritje Flagstaff - Las Vegas in een subtiele drie uur te verwezenlijken moet zijn, duurt onze rit toch een ruime 4 uur. Op een gegeven moment naderen we een bordje waar 'Hoover Dam' op vermeld staat. Met zijn allen kakelen we op de achterbank dat dat nog best wel een goed idee kan zijn, al is het om maar even te pauzeren. Chantal verhoogt die druk, waardoor Mélanie toch maar de afslag neemt. Hoewel het uitzicht op de Hoover Dam ruimtelijk en mooi is, hadden we toch allemaal iets spectaculairders verwacht. Tja. Het is wel een dam waar je 'damn' van gaat zeggen. 

Later naderen we Las Vegas. Het is een apart gezicht om na mijlenlange wegen met alleen maar gesteende en zand weer een stad te zien. En ik bedoel dan een enorm cityscape. Aardig chaotisch ook, overal auto’s en ik heb direct de impressie dat het een stuk vuiler is dan Flagstaff. Zo nu en dan zijn er wat zwervers en crackies te zien. Iets na 5 uur 's middags arriveren we op de parkeerplaats voor de High Roller Observation Wheel. Als echte ramptoeristen vervoeren we onze liters alcohol het hotel in. Cameron kon zijn doos Corona’s niet eens enigszins verbergen. Niet dat het uit moet maken, ik bedoel… het is wel Las Vegas, hè. Bij binnenkomst in het LINQ Hotel & Casino wordt dat nog eens extra bevestigd: overal waar je kijkt zie je gokkasten, pokertafels en halfnaakte tafeldanseressen. Er stond een redelijke rij voor de balie, maar na een klein kwartier kunnen we inchecken. Een deel van de groep had een kamer geboekt op de 19e etage; wij vragen of dit voor ons ook kan. Zo vervolgen we onze weg naar de lift, welke bewonderenswaardig snel naar de 19e etage sjeest. De hallen ogen eindeloos. We verdwalen dan ook een aantal keer. Maar dan vinden we eindelijk kamer 31952. Er staan twee tweepersoonsbedden in, een tv, een prima badkamer (welke niet af te sluiten is, maar enkel beschikt over een schuifdeur), een kledingkast en een koelkastje. Elke kamer beschikt over andere merkwaardige decoratie; die van ons heeft slechts een uiterst saai, circulair, zeeblauw behang. Mijn kamergenoten zijn drie gasten die ik zo goed als niet ken. Alleen Lucas een beetje, díe ene Fransman waar ik eerder mee sprak. De andere zijn Cameron uit Engeland en Kevin uit Ecuador. Enfin; studenten onder elkaar, dus dat kan niet fout gaan. We mikken onze liters alcohol in de koelkast en chillen even.

Nu eens kijken wat voor culinaire hoogstandjes Vegas me te bieden heeft. Je moet weten dat overal waar je loopt op de Las Vegas Strip je benaderd wordt door zwoele, halfnaakte vrouwen die vragen of je een foto met ze wilt nemen. Eentje vraagt me zelfs welke camera ik om mijn nek draag. Ik wilde bijna letterlijk de volledige naam van het model en de lens noemen, maar ik ben een geciviliseerd persoon. Bewaar sarcasme voor later. Hehe. Met de hele groep gaan we naar het zogeheten Yard House. Vreemde setting. Eerst wachten we bij de ingang een kwartier tot we aangesproken worden, wat uiteindelijk niet eens gebeurt, om vervolgens plaats te nemen. Een losbandige knakker, Stephen, is onze gastheer voor de avond. Ik maak geen grap als ik zeg dat hij haast een identieke gelaatsuitdrukking als Stiffmeister heeft. Hij is bijdehand en lichtelijk vervelend omdat hij zijn bewijsdrang probeert te verheimelen achter zijn smeuïge praatjes en geniepige glimlach. Indruk maakt 'ie niet, dus het was een beetje raar allemaal. Ik kon het niet laten om hem te vragen of hij ooit een filmcarrière overwogen heeft als Stiffmeister knock-off. Dat grapje leek hij niet zo leuk te vinden, want hij liep na een kort en ongemakkelijk antwoord weg. De Carribbean Breeze cocktail, welke hij aanprees in een grotere hoeveelheid, is mijn grootste teleurstelling sinds mijn moeder me vertelde dat de Kerstman niet bestaat. Holy shit. Laat me maar snel chillen in mijn hotelkamer.

Na de klok van 11 beginnen we met indrinken. Het merendeel van de groep zit inmiddels ook in onze kamer en de eerste wijnvlekken zitten al in de dekens. Nadat we een discussie voeren over de ethiek van tafeldanseressen bewegen we de straat op. Overal op straat proberen fanatiekelingen mensen te werven voor hun betreffende nachtclubs. Ik laat me een bandje van Koi Las Vegas omdoen, een restaurant/club dat zich in Planet Hollywood Resort & Casino bevindt. We gaan echter naar Caesar’s Palace, een casino met uitgaansgelegenheden. Wanneer we ergens naar binnen proberen te gaan, worden we tegengehouden door wat brede bobby’s, die ons alleen toegang verlenen als we op de gastenlijst staan. Dat staan we niet, behalve enkele dames van ons gezelschap. Nu komt de grap: vrouwen mogen alsnog gratis naar binnen, mannen dienen $40 te betalen. Schaamteloos. Alleen Lucas is moedig genoeg om dit te doen. Ook wordt Kevin compleet geweigerd, omdat hij afgetrapte, grijze Adidas sneakers aanheeft. Net als in Nederland, heb ik een enorme hekel aan etiket. Maar goed, het is iets dat je vooraf kan bedenken. Om deze reden was ik in volledig zwart gekleed. Ik wil alleen niet dat Kevin zich geëxcludeerd hoeft te voelen, dus samen met Nike en Cameron verlaten we de ballentent.

Kevin snapt dat het noodlot roept: hij heeft nieuwe schoenen nodig. We struinen langs wat winkeltjes (die ook na middernacht gewoon nog open zijn). Kevin staart naar een paar ballerina’s met zebraprint. Geheel serieus vraagt hij mij of ik denk dat hij ermee binnen kan komen. Terwijl ik haast stik in mijn lachbui, zeg ik hem dat hij dan op zijn minst voor volledig zwart moet gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Kevin rekent een paar ballerina’s af van $15. Hij trekt ze ook onmiddellijk aan en houdt zijn Adidas sneakers vast in een plastic tasje, welke hij later verbergt achter een struikje. We lopen terug naar Caesar’s Palace in de hoop dat we op dit late tijdstip (rond 02:00 uur 's nachts) alsnog gratis naar binnen konden. Het tegendeel is waar, en ik ben niet meer bereid om $40 neer te leggen voor de korte tijd dat we binnen kunnen zijn. We besluiten om naar Koi Las Vegas te gaan. Eenmaal aangekomen treffen we een laveloos wicht aan dat compleet dronken tegen de muur bij de ingang valt. Twee politieagenten komen in rap tempo aanrennen om haar handen te boeien. Ze drukken haar vervolgens in een rolstoel, wat gepaard gaat met veel gekrijs en gekreun. Nike maakt een foto met flits van het incident, wat de aandacht van een bewaker trekt. Ze wordt uit de rij gehaald en toegang geweigerd. Kut! Net nadat Kevin en ik $12 betaald hebben om binnen te komen. We wachten enkele minuten en ik zeg Nike dat ze het nog eens moet proberen. Terwijl ze met Cameron staat te betalen, nadert dezelfde bewaker de ingangsruimte. Ik leid hem af door te vragen of hij me een shotje kan aanraden. Onder een gemoedelijke toon prijst hij Aloha aan. Mijn tactiek werkt: Nike en Cameron weten binnen te komen zonder door hem gezien te worden. De tent zelf sluit een uur later, maar weet ons in ieder geval nog een fatsoenlijk einde van de opmerkelijke avond te geven. Oh, en een mollige dame weet niet met een van ons aan te pappen en zit half dansend op een sofa, terwijl haar vrouwelijke compagnon verderop met een knaap staat te praten. Via vurig oogcontact lijkt het alsof ze als wingwoman probeerde te functioneren. Tja, Amerika. 

Zaterdagochtend bekijk ik hoeveel kaartjes van strippers we verzameld hebben. Ze liggen immers weid verspreid over de straten van Las Vegas. Vooral het kaartje van Chanel vind ik niet erg overtuigend. Oke, genoeg ongein. We lopen langs The Strip om een goede plek voor lunch te vinden. Een pizzatentje vermeldde pizzaprijzen van $30. Ik was vastberaden om iets goedkopers te vinden: Blue Ribbon Fried Chicken Grand Bazaar. Ja, het is fastfood, maar het in ieder geval goedkoop. Don’t judge me. Dan nemen we een kijkje in het Miracle Mile Shops winkelcentrum. Champs Sports zit hier, een bekende sneakershop. Maar, aangezien ik mezelf beloofd heb geen sneakers te kopen in mijn verblijf hier, blijft het bij kijken. Later woon ik bij wat een daadwerkelijke attractie is: de indoor Rainstorm Show. Het regent dan letterlijk in een overdekt winkelcentrum, maar slechts in de ingebouwde rivier. Compleet met lampen en rook. Er zijn zat interessante winkeltjes, waaronder een die gesigneerde memorabilia verkoopt. Mijn oog valt op een geframede foto van Marty McFly (Back to the Future), die helaas te duur is om te kopen. Ik vertel Kevin dat ik verder vooral ernaar uitkijk om wat foto’s te schieten. Hij vindt het meer dan prima om met me mee te gaan want 'zijn moeder vermoordt hem als hij zonder foto’s van Las Vegas thuis zou komen.' Samen met  Kevin, Elin en Kajsa ben ik van plan om in de High Roller Observation Wheel te gaan. Hoe tof is het om de cityscape van Las Vegas vanuit hoog in de lucht vast te leggen? Ondanks dat ons verteld was dat het $18 zou zijn, bleek het rond de $35-40 te liggen. Zelfs met onze $5 kortingscoupons is dat wel weer erg enthousiast voor maar een half uurtje. We vertrekken en besluiten om bij een aangelegen eettentje te eten. De orange chicken die ik daar nuttig is erg lekker.

Door dit alles zijn we een beetje laat om nog in te drinken. Ik vul snel een plastic flesje met Fireball en loop met de groep naar buiten. Twee ubers zijn besteld. Eentje kon een deel van onze groep niet vinden, dus die vertrekt en rekent de dames in kwestie geld voor de tijdverspilling. De andere staat al even te wachten. Op het moment dat iedereen in wil stappen, zien we dat een dame van onze groep kotsend op de stoep zit. Erg veel beweging lijkt er nog niet in haar te komen, dus Lucas vraagt of de uberchauffeur een momentje heeft. Ze besluit om toch met ons mee te gaan en spichtig rijdt de chauffeur ons naar Wynn, een hotel- en casinocomplex. Bij aankomst verdwijnt de dame in kwestie met nog een dame onmiddellijk in de wc. Ze weigeren om eruit te komen. Omdat we met een ander deel van de groep niet de avond willen verspillen, lopen we door naar het de uitgaangsgelegenheid van Wynn. De portier zegt ons dat vrouwen $50 moeten betalen en mannen $75. Bruh… $75?! Houd op met me. Ik draai direct om. We lopen teleurgesteld en gefrustreerd terug, en de dames geven nog steeds geen gehoor. Beveiliging komt aanlopen met een rolstoel. In het geval van incapabele communicatie zouden ze via ambulance vervoerd moeten worden. Gelukkig blijkt dit onnodig.

Met een uber terug naar het hotel om de twee dames in bed te leggen. Wel, dat was een verspilling van onze tijd. We laten ons niet kennen en gaan verder drinken in onze kamer. Later voegt een ander deel van de groep zich bij ons, welke in een ander hotel verblijft. We bewegen richting Caesar’s Palace. In dilemma gaan sommigen hun eigen weg; ik wil gewoon alcohol en goed gezelschap. In het verlengstuk van het casinogedeelte bestel ik een limoenbier. Elvira wint $10 met $1 inleg, gevolgd door nog eens $15. Bijzonder trots en toegevend dat ze dronken is, lijkt haar glimlach niet meer te vervagen. Wat mij opvalt is dat er een Chinese man rondloopt met aan beide armen een Chinese vrouw. Normaal blijven Chinezen redelijk op de achtergrond, maar het doet me deugd dat zij ook een show-off kunnen zijn met geld en vrouwen. Althans, ik vind het leuk voor ze. Snap je. We vertrekken laat in de nacht en gaan op zoek naar wat eten om de vreetkick te bevredigen.

Alles wat mensen zeiden over een 24/7 concept van Las Vegas is een leugen. Het valt vies tegen om iets te vinden op het tijdstip van half 7 's ochtends. Je zou denken dat alle dronken en doorgesnoven feestbeesten genoeg opties zouden krijgen om iets ongezonds te versnaperen. Het tegendeel is waar: ik moest in een verlaten winkelgedeelte van het Flamingo hotel een patisserie-achtig kraampje vinden waar ik twee uiterst vettige pizza slices koop. Ergens daarna gaan we terug naar het hotel om van 8 tot 11 uur 's ochtends te slapen. Dat is het cruciale uitcheckmoment. Elin en Kajsa willen halverwege de middag terugrijden en daar kan ik me wel in vinden. We droppen onze bagage in de auto en doen nog een rondje over The Strip. We lunchen bij Cabo Wabo Cantina, welke uitstekende lunches verzorgt. Met een beetje doorlopen zien we alle neppe bezienswaardigheden voor een laatste keer, zoals de Eiffeltoren, de Arc de Trimophe en het Vrijheidsbeeld. Het was allemaal oprecht leuk en aardig, maar na een vol weekend Las Vegas heb ik het wel gezien. Terug naar Flagstaff…