De Huttenkuttenvreugde

Vrijdag 8 februari. De dag waar ik al enige tijd naar uitkeek. Enkele uurtjes werken voordat ik op weg kan naar mijn bestemming. Gisteren had ik mijn koffer al rustig ingepakt en gedropt bij vrouwtje. Dat scheelt; vandaag draag ik slechts mijn rugtas bij me waar de  laatste zooi in zit. Zo ben ik compleet, terwijl mijn vader me een lift geeft naar vrouwtje. Daar kan ik gelijk aan tafel aanschuiven, waar een vlugge McSessie plaatsvindt. Manon, Joyce en Niels vormen een fijn gezelschap. Klaar voor een nieuw avontuur: Centerparcs!

Zo gezegd, zo gedaan. Ja natuurlijk, behalve het feit dat we een reis naar Drenthe -afgerond 210 km- moeten afleggen. Gelukkig verloopt het vrij soepel, zo om 19:30 uur. De wegpiraten díe er te spotten zijn, blijven niet kleven en het avondverkeer is vrij tam. Niels' auto, die qua geluid verdacht veel weg heeft van een vliegtuig, rijdt lekker door en zit vooral comfortabel. Met een flesje AA en een volle maag houd ik het wel vol. Een tussenstop bij een Shell duidt me op een oude verslaving: Mentos Drop. Twee rollen gaan mee. Ergens voor 23:00 uur komen we aan bij ons ruime huisje, dat zich vlakbij de receptie bevindt. Peter, Anita, Ronnie en Virginia hebben al enkele uurtjes in het verblijf doorgebracht. Het ouderlijk toezicht kan ons dus al een rondleiding geven; de kamers zijn prachtig en eigenlijk ideaal voor iedereen. Twee badkamers, een ruime eettafel, voldoende kastjes, leuk uitzicht op een vijver en een flinke bank om op neer te ploffen. Met die gegevens en dat gezelschap begreep ik dat dit een leuke vakantie (lang weekend) zou worden.

Zo, nu is het dan tijd om uit te pakken. Kleren gaan keurig op de planken en de sneakers worden gestald. Enigszins vermoeid was iedereen wel. 'Lekker op je gemak', zo is de sfeer wel te noemen. Dat is de perfecte basis voor een vakantiegevoel, wat ik eigenlijk al (veel te) lang heb gemist. De zaterdag word ik wakker naast m'n lieve vrouwtje. Haar fijne ochtendglimlach doet me goed bij het opstaan, wat vooralsnog blijft bij ogen wrijven en een beetje rond sloffen. Al snel is het gezelschap compleet en schuiven we allemaal aan tafel. Een heerlijk ontbijt met verse broodjes, croissantjes en ei biedt energie voor iedereen. Mensen die me kennen weten dat ik geen ei eet, dus die wil ik bij deze ook geruststellen; ik heb het niet gegeten. Daarna lopen we gezamelijk een rondje over het plaza. Bij de draaideur treffen we een vrouw die een kind meesleurt aan het armpje. "DAAR LET JE TOCH OP, DAT ZIE JE TOCH! GOD-VER-DOMME!" Juist, er is natuurlijk weinig andere waanzin om je druk over te maken. Mens, chill. 

Rustig komen we weer thuis aan. Hoewel je zou verwachten dat hier een drukke planning los zou barsten, duiken er een paar terug hun bed in. Daar heb ik weinig motivatie voor; ik kijk rustig Skyfall af (eerder faalde ik daarin). Rond etenstijd komt iedereen toch wel de woonkamer binnenlopen, waarna we uit eten gaan bij een leuk tentje op het plaza áchter de receptie. Saté stelt natuurlijk nooit teleur. Zo lopen we nog wat rond over het terrein, waar we stuiten op een verlengstuk van het plaza. Daar vindt een 'theatershow' plaats, wat een leuke uitvoering kent. Kleine kinderen lijken het ook naar hun zin te hebben. Voor ieder wat wils; ik kan met vrouwtje vol zweet en spanning airhockeyen. Een drankje ter afsluiting voordat we huiswaarts gaan. "Welterusten!"

De volgende dag is er ruimte voor nog zo'n heerlijk ontbijt inclusief verse broodjes, croissantjes en ei. Ook vandaag sla ik dat eitje over, laat dat duidelijk zijn. De klok geeft 13:15 aan, dus we lopen naar het plaza. Keurig op 13:30 trekken we onze bowlingschoenen aan. Altijd comfy met de lucht van andermans zweetpoten. Bij mij is dat hele bowling gebeuren afhankelijk van het moment. De ene keer ligt het me als een madderfakker, de andere keer The Force I lose (Yoda voice). Vandaag gaat het om dat tweede. Er worden geen strikes of squares gegooid. Wel slingerballen. De score laat ik achterwege. Trots drink ik mijn XL bierie op voordat we verder lopen. Op het plaza belanden we bij een compact terras, waar Peter wijs een tafeltje bij schuift. We brengen hier het komende anderhalf uur door. Mijn smoothie was niet verkeerd ook, ow shh. Goed... Nog een blik werpen naar de verscheidene winkeltjes die er te vinden zijn voordat we wederom huiswaarts keren. Daar genieten we geheel traditioneel van broodjes knakworst, gevolgd door tomaten- en erwtensoep. Dat kunnen Ronnie en Virginia goed gebruiken; zij beginnen hier al hun terugreis (er moet natuurlijk ook weer gewerkt worden). Het emotionele afscheid vindt veel te snel plaats en zo missen we een belangrijk gezelschap. Is niet niks ook, om die gekke afstand af te leggen terwijl het buiten al donker is. Enfin, wij gaan nog even door. Peter en Anita wensen ons vooral veel plezier als wij ons 's avonds klaarmaken om te gaan zwemmen. Naar binnen en omkleden! Al onze spullen worden handig in een kluisje gepropt en langs wat rennende kinderen vinden we dan onze weg naar het zwembad. Best ruim en zo. Glijbaantje, wildwater-baantje. We doen dit. Ook in de buitenlucht hè, we don't give a F. Enkele uren vliegen voorbij waarna we opgewacht worden door Anita. Ze voorziet ons nog van een aftersnack. Waardevolle zorgzaamheid, dat is het. Dat proef ik ook, absoluut. Samen lopen we richting huis.

Maandag! De dag dat we weer vertrekken! 10 uur 's ochtends de deadline dus. Effe douchen, effe eten, effe snel... De lokale Centerparcs-Anja komt stipt op tijd om ons erop te duiden dat we soepel moeten ophoepelen. Niet geheel onverwacht hebben we iéts meer tijd nodig. Al snel hebben we onze koffers klaar, laden we de auto's vol en checken we nog even 11 keer of we wel écht alles meenemen. En we kunnen, jawel. Onze creatieve geesten komen overeen met het idee om Kamp Westerbork te bezoeken, wat er niet ver vandaan zou moeten zijn. Uiteindelijk kost het ongeveer drie kwartier om op plaats van bestemming te arriveren. Daar aangekomen wandelen we door het museum van het herinneringscentrum. Interessante, tijdsbepalende voorwerpen en stukken liggen er verspreid. Het legt krachtig de sfeer vast van WOII en alle hectiek eromheen. Triest wel, om te lezen en zien hoe velen hun pijn en verdriet ervaarden. Hier op aansluitend komt de tourbus aanrijden die ons naar het kampterrein brengt. Het dikke pak sneeuw i.c.m. de snijdende kou schetst eigenlijk het perfecte sfeerbeeld. We zien een verlaten terrein met enkele toeristen en hier en daar wat historische herinrichtingen. Hier voelen we vooral een merkbaar aanwezig leed van 102.000 vermoorde mensen. De 102.000 stenen, de Jerusalem Steen en meer Westerbork tekens krijgen we allemaal te zien. Ik twijfel geen moment om deze te fotograferen (zie foto's). Later keren we weer met de bus terug naar het herinneringscentrum, waar we onze terugreis vervolgen. Leuk kan je Westerbork niet noemen, maar wel ontzettend interessant. Heel tof om er geweest te zijn. Nog één tussenstop voor wederom een McSessie en tenslotte komen we gezamelijk aan bij vrouwtje thuis. Einde van dit avontuur...

Hoewel ik mijn dank nooit genoeg kan betuigen, hoop ik dat alsnog op deze manier te kunnen doen. Het is me allemaal enorm veel waard om mee te kunnen gaan en me zo betrokken te voelen. "Moge iedereen die dit huis als gast betreedt, het als vriend weer verlaten." Dat is een sterk gevoel dat ik heb geleefd wat me bijblijft. Echt, bedankt.

Koetjie-koe

Veel ongecontroleerd kwijl. Kleine porties eten. Voorgeschotelde hulp en bediening. Gemakkelijk traanvocht bij pijn, gemakkelijk traanvocht bij vreugde. Kleine, korte bewegingen. Snelle groei en ontwikkeling. Nieuw leven. Een pasgeboren baby. [Edit: één vraag hoor ik al in je hoofd naar boven komen; 'valt kwijlt überhaupt te controleren?'] Dat laat ik in het midden terwijl ik naar het topic zelf terugschakel.

De geboorte van je kleine. Dé wonderlijke -en wellicht meest schitterende- gebeurtenis in een mensenleven. De door voeding en liefde grootgebrachte recruut met hetzelfde bloed als jij. De adem die hij/zij dankzij de vrouw mag uitblazen. Jaaa, leuk leuk leuk. Bij deze skip ik het kleurrijke sentiment tijdig. Het kindje is er, inclusief de overgedecoreerde kinderwagen en talloze sabbelknuffeltjes. Elke sterveling met een voorgeprogrammeerde, warme ziel die niet ontkomt aan jullie trotse verschijning, gluurt naar het kindje. De daarbij uitgesproken 'aaah, wat een mooi kindje' doet de ouders schitteren. Terwijl het kind graflelijk is en de ouders er bijlopen alsof ze in een survivaltocht zitten. Maar ach, wat is het toch een zegen.
Zo'n situatie deed zich voor toen ik aan het werk was. Om mijn medeleven te tonen, deed ik me voor als zo'n bovengenoemde persoon en keek ik effe naar het rozekleurige hoofdje dat de grootte had van een sinaasappel. Vuistjes gebald, oogjes stijf dichtgeknepen. Het mondje brabbelde wellicht íets -of probeerde slijm te verwerken- maar liplezen mocht niet baten. Mijn vraag of het een jongen of meisje was, leverde het volgende antwoord op: "Een meisje! Ze ligt onder een roze dekentje, maar dat zie je nie! Als ze ouder wordt, zie je dat natuurlijk wel." "Ha-há, já! Leuk hoor", luidde mijn reactie. In wezen ondervond ik een ouderlijke kortzichtigheid. Misschien wordt het wel helemaal nooit zichtbaar. Misschien is er alleen maar geslachtsbepaling, maar komt er later een andere voorkeur. En hoe moeten onwetenden dat dan aan de buitenkant zien? Daarbij ontstaat er bij mij alleen maar hoop voor het kindje, dat hij/zij op alle fronten gewoonweg kan en mag zijn wat hij/zij wilt en dat er altijd sprake is van acceptatie en waardering. Je weet wat er soms op het nieuws komt over baby's hè. Daarom.
Bij het brainstormen daarover word ik alweer wakker geschud met 'koetjie-koe's' en 'toet-toet-toetjes'. Einde topic.

Zakkie stront erbij?

"Pffft, heb echt een kutdag gehad. Werkelijk alles zat me tegen en ik ben er helemaal klaar mee. Met vandaag. Wat een kutdag." Dit, of iets wat er op lijkt, krijgt iedereen weleens te horen van een ander. Waarom? -Omdat men zijn leed, woede en frustratie graag verpakt in een zak stront van woorden. En die zak stront moet ook weer gestort worden. Op iemand die zich daarvoor blootstelt. "Wil je alsjeblieft even mijn zak stront over je heen laten komen", vroeg niemand. Jij, met je dichtsbijzijnde aanwezigheid, menselijk gedrag en overige levensverschijnselen, bent dan het perfecte aanspreekpunt. Je collega die een half uur later dan jij begint, komt net aanlopen.

"Maar echt hoor, die achterlijke baas van me... Hoe bedenkt hij al die kutklusjes toch?! En dan die spuuglelijke pantalon van 'm... En dat afgrijslijke overhemd... Shiiit. Met die ruitjes. Shiiit. En dat zie-me-gaan gezicht. Shiiit. Dat is dan toch gewoon helemaal..." -Hier probeer je de vierde 'shiiit' mentaal te verbieden- "... SHIIIT!" Helaas, The Force ain't with you. Ha! Star Wars, dat waren tijden. Toen Qui-gon het loodje legde, pffft. De intensiteit van dat moment... Ja, dat was het helemaal. "Hey, luister je wel?!" Geschrokken is je antwoord: "Huh, ja sorry." In je achterhoofd bedenk je smerige martelpraktijken maar het geklaag gaat verder.
"Dan nog te zwijgen over het waardeloze beleid op de zaak. Een klant van een collega stootte mijn cappuccino om en Victor riep dat ík die plakzooi maar moest opruimen. Da's toch godverdomme niet te filmen?!" "Zweeg je inderdaad maar", zegt een innerlijke stem. Gelukkig komt de ja-wat-vervelend-voor-je nog wel geloofdwaardig over. "Ja toch! Ik was dus net zo verbaasd als jij." "Maar ik ben helemaal niet..." "-WAT EEN KUTVENT! Laat-ie me ook nog overwerken omdat Anja met zwangerschapsverlof thuis zit sinds gisteren. Dat ze dat kind er eens wat sneller uit perst... Hoe moet ik al dit werk vóór de 22e nog afkrijgen? Kan niet!" "Ach ja, morgen weer een dag, toch? Kop op hey, dat lukt je wel." "Dat zei ik dus ook! Dat zei ik ook toen ik mijn jas pakte om weg te gaan. GAAT HET NA ZO'N KWARTIERTJE INEENS STORTREGENEN! EN IK WAS NOG NIET EENS IN DE BUURT VAN MIJN TREIN! HAAR ZEIKNAT, TAS NET ZO DOORWEEKT ALS MIJN TAMPON EN HUMEUR NAAR DE TERING! GODVERDOMME!" "Maar denk je dan niet dat áls je morgen..." "NEE! NIETS KAN ME NU NOG HELPEN, NIETS!" "Hmm, in dat gev..." "TOT MORGEN!"

Stroomkring

Stroomkring

Tijd vliegt als je favoriete superheld

Daad na daad, de status wordt gekroond
Wordt diezelfde held niets verteld

Blijft 'ie in zijn eentje op een eiland onbewoond

Hetgeen ik kroon of bewoon is gelijk aan

Herinneringen die tot op heden vonken

Toentertijd kwam er ook al water uit mijn kraan

Waar zowel jij als ik liters van hebben gedronken

Elke slok was een glimlach

Elke glimlach een hartslag

Bij elke hartslag hield ik m'n hart vast

En ging ik er af bij de verkeerde afslag

Ze zeggen; 'vele wegen leiden naar Rome'

Door dat te volgen bleek het steeds vaker te kloppen

Had het me anders voorgesteld, te veel aan het dagdromen

Onderweg komen we met verhalen op de proppen

Hoewel het ritme getemd is

En de verbinding verbroken

Is dank mijn bekentenis

Terug naar de kern, stroomkring gesloten

Hemelwater

De dagen die zichzelf opvolgen bieden ons weinig goeds deze zomer. Helemaal niets eigenlijk, behalve een stempel dat dit een duidelijk kut land is. Erg veel hebben we daar ook niet aan, maar we zullen het ermee moeten doen. Het lijkt wel alsof de weergoden daarboven ons iets willen vertellen. Misschien is het ook wel gewoon karma. Niets om uit te sluiten. 

Hoe dan ook; wat te doen? Normaliter zou menig mens eropuit gaan, maar met dit weer kan je ervan uit gaan dat niemand daarop vooruit gaat. Alleen maar verzuurde gelaatsuitdrukkingen. Terwijl er ook zoveel overblijft van de wereld. Voor mij biedt een regenbui de ruimte om tot mezelf te komen. De dynamiek van de mensheid wordt parallel gedempt met het geluid dat we gezamelijk produceren. Eventjes niets. Op momenten als deze kijk ik graag toe hoe de druppels het woord van de natuur voeren. Het tikkende geluid op mijn dak en de naaktslakken die binnen no-time over de hele tuin samenscholen. Fantastisch toch. Even stil staan bij de zegen dat ik elke dag comfortabel wakker kan worden met een dak boven mijn hoofd. Niet iedereen kan dat zeggen en daar ben ik me bewust van.
Anderzijds vind ik het -op zijn tijd- heerlijk om in de (stort)regen te zijn. Kan het plaatje op dat moment compleet maken. Natuurlijk zijn er de tijden dat ik er absoluut geen zin in heb. Geloof me, ik weet wat het inhoudt. In alle ver-bazing met slechts een zomerjas door de stortregen wandelen, of 17 kilometer fietsen waarbij het eind steeds maar niet in zicht komt. Allemaal zo gek niet als je in zo'n onzeker land leeft. Alsof het weer zich aanpast aan de bevolking. Ik kan me er ook niet eens druk om maken. Leun achterover. 
Aanschouw het hemelwater.